ขุมพลังของ "มิสเตอร์จงจอหอ"

..แล้วงานด่วนๆ ก็เข้ามาจริงๆ สั่งปุ๊บเอาปั๊บ แถมเป็นงานสำคัญร่วมมือกันระหว่างประเทศเสียด้วย.... พวกมืออาชีพอุกรณ์ครบๆก็ไม่มีคิว สุดท้ายข้าพเจ้าก็ต้องตะเกียกตะกายทำเอง...ก็คอนมาดูกันว่าคุณภาพจะพอถูไถประทับใจท่านต่างๆหรือไม่.... ตังค์ไม่ให้ เวลาไม่มี แต่จะเอางานดีนะจ๊ะ....ชิชะมะระจิ้มขี้

เมื่อคืนดูพี่สมจิตรจอมจุ๊บๆออกรายการ พูดถึงความลำบอกท้อแท้ จากการแพ้ตกรอบคราวที่แล้ว เกือบจะทำให้ถอดใจเลิกชกมวย แต่ก็อดทนฝ่าฟันสู้จน 4 ปีผ่านไป มิสเตอร์จงจอหอแกก็ ทำสำเร็จจนได้ คว้าความฝันของแก และสร้างรอยยิ้มให้คนทั้งประเทศ...

"มิสเตอร์จงจอหอ" แกพูดได้ประทับใจมาก หลังจากที่แกเกือบเป็นลม เพราะเหนื่อยอ่อนกับการแห่รอบเมืองโชว์ตัวต่างๆ นาทีนี้คนดังใครๆก็อยากต้นรับ ขอมีเอี่ยวให้กน้าตาใหญ่ขึ้นสักนิดก็ยังดี พี่สมจิตรแกเหนื่อยล้าข้าวปลาไม่ได้กิน แต่แกก็ยังคงมีรอยยิ้มยินดีกับทุกคนที่เข้ามาคุย ที่ขอจับมือ ขอถ่ายรูป นักข่าวถามว่าแกไม่เหนื่อยหรือ แกว่า "ผมมีวันนี้ได้เพราะทุกคนครับ ที่ทำให้ผมอดทนฝ่าฟันทุกอย่างมาได้ ไม่มีอะไรที่หนักกว่าซ้อมมวยแล้วครับ เรื่องเหนื่อยล้าแค่นี้เรื่องเล็ก"

นอกจากของคุณคนไทยแล้ว ที่สำคัญต้องขอบคุณครอบครัวด้วย ที่ไม่เคยทอดทิ้งแก คอยสนับสนุนให้แกสู้มาตลอด...

พี่สมจิตรเป็นตัวอย่างที่ดี ของนักกีฬาอายุมาก ที่มีความรับผิดชอบ และวินัย เสียสละ วันๆเอาแต่ซ้อมๆๆๆๆ ไม่ดื่ม ไม่เที่ยว ไม่เหลวไหล มีโอกาสเจอลูกเมียแค่อาทิตย์ละครั้งสั้นๆในวันอาทิตย์ ส่วนถ้าช่วงเก็บตัว ก็ 4-5 เดือนที่ไม่ได้เจอกันเลย อย่างมากก็โทรคุยครั้งละ 5-10 นาทีเท่านั้น

การคิดถึงคนรักและครอบครัวมันทรมานมากขนาดไหนข้าพเจ้าว่าทุกคนคงเข้าใจดี แต่ที่สุดแล้วพี่สมจิตรแกก็ผ่านมาได้ เพราะแกคิดว่า ถึงแม้จะไม่ได้เจอกัน จะทรมานใจก็ไม่เป็นไร... แกรู้ดีว่า ครอบครัวนั้นยังคง มอบสิ่งๆหนึ่งให้แกอยู่เสมอ ไม่ว่าไกลห่างกันหรือลำบากแค่ไหน และสิ่งนั้นแหละที่สำคัญที่สุดสำหรับมนุษย์ทุกคน.....ในการก้าวข้ามความลำบาก..

คำสั้นๆที่เรียกว่า "กำลังใจ" ^_^