ผลาญเวลาไปเรื่อยๆ อย่างเฉื่อยๆ..เช่นเคย

เมื่อคืน(เช้า)หลับไปประมาณ 7 โมงได้ พอสายๆ 9 โมงกว่า ช่างมาทำท่อแอร์รั่ว ก็เลยต้องนอนทั้งๆที่เสียงดังและร้อน สักเที่ยงแอร์ก็ใช้ได้ ข้าพเจ้านอนต่อ ถึงประมาณ บ่าย 2 แล้วก็ตื่นขึ้นมาผลาญเวลาชีวิตดั่งเคยๆ...

วันนี้ฟ้าครื้มมืดๆ ฝนตกทั้งวัน บรรยากาศน่าอึดอัดยิ่งนัก ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากทำอะไร แค่หายใจยังรู้สึกเหนื่อย แขนขาก็ไม่มีแรงหนักกว่าเมื่อวาน คิดในแง่ดีก็อาจจะเพราะเมื่อคืนวิ่งออกกำลังกายก็ได้เลยล้าๆ พักนี้จิตใจข้าพเจ้าอ่อนแอก็อาจพานทำร่างกายอ่อนแอไปด้วย อาการปวดต้นคอเรื้อรังยังคงทรมานทรกรรม บางทีข้าพเจ้าก็สับสนว่าอาการต่างๆที่เป็นนี่เพราะว่าจิตคิดไปเองหลอกตนเองจนเชื่อ หรือว่าร่างกายมันป่วยจริงๆ อย่างไรก็ตามถ้าจัดอันดับคนไม่ชอบไปหาหมอ ข้าพเจ้ามั่นใจว่า ติด 1 ใน 1000 ของโลกนี้แน่นอน

ตอนบ่ายแก่ๆไฟฟ้าดับเกือบ 2 ช.ม. ทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนฆ่าเวลา ทั้งที่รู้ว่าฆ่าไปเวลามันก็ไม่ตาย ยังดีที่ฝนพรำๆทำให้อากาศไม่ร้อนนัก ชีวิตคนเมืองแบบนี้ถ้าขาดไฟฟ้าสักอย่าง ก็คงเหมือนถอดแบตเตอรี่ออกจากร่างกาย ทำอะไรไม่ได้เสียเลย ดูข่าวน้ำท่วมเชียงใหม่ ทำเอาระทึกเล็กๆเกี่ยวกับคำทำนายน้ำท่วมใหญ่ ก.ท.ม. ปลายเดือนนี้ถึงเดือนหน้า ไม่รู้หรอกว่าจริงไหม แต่โลกเรามักเป็นแบบนี้ สิ่งที่อยากให้เกิดมันไม่เกิด สิ่งที่ไม่ต้องการมักวิ่งมาหา...

ในที่สุดความตั้งใจที่จะอัพบล๊อกที่บล๊อกแก๊งค์ก่อนวันแม่ ก็เป็นหมันไป ... นี่คือข้อเสียของข้าพเจ้า นักยืดเวลาตัวยง...
วันนี้ผ่านไปอย่างเรื่อยเปื่อยเฉื่อยๆและไร้คุณค่าสิ้น บล๊อกแห่งนี้ไม่ค่อยมีคนรู้จักนัก ไม่ค่อยมีคนมาอ่าน ไม่รู้เหมือนกันว่าดีรึไม่ดี แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้....ภายในใจอันเปลี่ยวเหงา ข้าพเจ้าอิจฉาคนที่สุขภาพกายและใจดี.....และมีเพื่อน.......ยิ่งนัก..