tag:blogger.com,1999:blog-67679993009080577682024-03-06T10:32:46.039+07:00แร้ไฟI AM A WEIRD MAN
I AM A ORDINARY MAN
I AM A SPECIAL MAN
I AM A ROCKMAN
...
BUT THE MOST IMPORTANT IS ...WHO R U?แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.comBlogger41125tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-89328567356547445952008-10-22T19:12:00.002+07:002008-10-22T19:17:45.592+07:00VIRUS หมูน้ำ !...<p><span style="font-size:130%;">.. คิดถึง <strong><span style="color:#ff99ff;">"น้องหมูน้ำ"</span></strong> มาหลายเดือนแล้ว...<br />ผมรู้จักน้องหมูน้ำเมื่อเดือนสิงหาคม ปีที่แล้ว น้องหมูน้ำเป็นเด็กสาวม.ปลายที่ทั้งน่ารัก เก่ง และมีความรับผิดชอบสูง ผ่านงานโฆษณามาหลายอยู่ เล่นละครมาบ้าง ร้องเพลงก็ใช้ได้ ช่วงที่ได้ร่วมงานกับเธอ ทำให้แสงอาทิตย์ในแต่ละวันที่ส่องโลกของผมมีสีสันสวยงาม รวมถึงคนรอบๆข้างเธอทั้งหลายก็มีความสุขไปด้วย น่าเสียดายนักที่เรามีโอกาสร่วมงานกันจนถึงแค่ต้นปีนี้ หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยได้เจอกันอีกเลย .. เธอเป็นมนุษย์พันธุ์ที่ผมอยากได้เป็นน้องสาวยิ่งนัก</span></p><span style="font-size:130%;"></span><span style="font-size:130%;"><p><br />เมื่อวานก่อนไม่ค่อยสบาย นอนน้อย มีนัดงานแต่เช้า พอตกเย็นก็เลยเบลอๆวูบอยากนอนผสมเป็นลม แถมยังหิวจนหูอื้อ ก่อนกลับบ้านเลยไปหาอาหารว่างที่คาร์ฟูสักหน่อย... ขณะที่กำลังขึ้นบันไดเลื่อนสายตาเบลอๆก็บังเอิญไปป๊ะเท่งป๊ะกับ "น้องหมูน้ำ" และเหล่าแฟนคลับ ก็เลยได้ทักทาย เอารอยยิ้มมาแลกกันอยู่หลายนาที ได้ความว่าเธอเพิ่งไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยมา ส่วนงานเพลงคงยังไม่มีวี่แวว เพราะช่วงนี้ต้องไปเล่นละครก่อน เธอถามไถ่ถึงพี่ๆทีมงานคนอื่นเล็กน้อย ก่อนจะฝากว่าเดี๋ยวจะเอาขนมไปเยี่ยมทุกคน ..... </p><p><br />น่าแปลกนะครับ หลังจากคุยกับเธอแค่ไม่กี่นาที ไอ้สมองและหัวใจหมดแรงของผมก็พลันสดชื่นขึ้น ผมเชื่อแล้วว่า ไอ้พลังความรู้สึกดีๆที่คนเรามีนั้น มันส่งผ่านและมอบให้แก่กันได้จริง ในเวลาแค่ไม่กี่วินาที คิดๆไปแล้วก็คงจะดี ถ้าโลกเราจะเต็มไปด้วยไอ้พลังรู้สึกดีแบบนี้ลอยอยู่ทั่วๆไป ทั้งโลกทั้งคนคงจะมีความสุขมากขึ้นเยอะ ..</p><p><br /><span style="color:#33ffff;"><strong>รอยยิ้มกับความห่วงใยมีคุณสมบัติพิเศษกว่าอย่างอื่นครับ</strong></span> นั่นคือถ้าเอามาแลกเปลี่ยนกันเมื่อไหร่ ปริมาณมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แตกตัวว่องไวเหมือน ตัวเกรมลินโดนน้ำ ....ยิ่งโดยเฉพาะถ้าเป็นมาจากคนที่เรารู้สึกดีด้วยแล้ว พลังนั้นก็เหมือนจะเห็นผลทันตาและมีประสิทธิภาพมากขึ้นหลายเท่า</p><p><br />เช่นนั้นแล้ว พวกเรามาทำตัว ให้เป็นคนน่ารักสำหรับผู้อื่นกันดีกว่า .. เพื่อว่าใครมาคุยกันเราเขาจะได้รับไวรัสความรู้สึกดีๆเขาไปในตัว ไวรัสแบบนี้ภูมิคุ้มกันเม็ดเลือดขาวไม่ไล่จับหรอกครับ...ผมตั้งชื่อเจ้าไวรัสชนิดนี้ว่า <strong><span style="color:#33ff33;">"ไวรัสหมูน้ำ"</span></strong> แล้วกัน อย่างน้อยถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้แล้วพอมีรอยยิ้มบ้างก็ถือว่าคุณได้รับไวรัสหมูน้ำแล้ว ... <strong><span style="color:#ff0000;">อย่าลืมไปแพร่พันธุ์ต่อด้วยนะครับ</span></strong><br /><br /> </span></p>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-26322833589662294012008-10-17T18:25:00.005+07:002008-10-17T19:20:48.855+07:00วิชาแนะแนว<span style="font-size:130%;">วันนี้ วันศุกร์ วันนี้เหงาๆ ฝนตกเบาๆ สมองๆมึนๆ...</span><br /><span style="font-size:130%;">วันนี้ตื่นสาย ที่ทำงานเงียบๆไม่ค่อยมีคน บางฝ่ายออกไปทำงานด้านนอก บางคนลาไปเที่ยว บางท่านกำลังเตรียมงานใหญ่นอกสถานที่ ตึกใหญ่ๆโตแห่งนี้จึงดูไม่คึกคักเหมือนทุกวัน </span><span style="font-size:130%;">ช่วงสัปดาห์นี้ว่างๆหยิบหนังสือ <span style="color:#33ff33;">"พุทธประวิติสำหรับนักศึกษา"</span>ฉบับเรียบเรียงโดยท่านพุทธทาสมาอ่าน วันละนิดละหน่อย เพลิดเพลินดี อ่านสนุกกว่าที่คิด .. </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">เมื่อคืนก่อนนอนดูทีวีพูดถึง<strong><span style="color:#33ffff;">วิชาแนะแนว</span></strong> ทำให้นึกขึ้นมาได้ว่า ยังมีวิชาชื่อนี้อยู่บนโลกด้วย จะว่าไปก็นับเป็นวิชาที่ลึกลับพอควร เพราะจนป่านนี้ก็ยังบอกไม่ได้ว่า นิยามของวิชานี้คืออะไร และสอนเรื่องอะไรกันแน่ ตำราเรียนก็ไม่มี แบบฝึดหัด การบ้านก็ไม่ต้องทำ สบายดีแท้....ข้าพเจ้าจำได้ลางๆว่า สมัยมัธยมมีเรียนวิชานี้สัปดาห์ละครั้ง ยังจำหน้าอาจารย์ผู้สอนได้ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเนื้อหาในแต่ละครั้งคืออะไร... ที่แน่ๆเวลาเรียนของวิชานี้มักถูกเบียดเบียนไปให้กิจกรรมอื่นๆของทางโรงเรียนเสมอ เช่นโรงเรียนมีงานเทศกาลอะไร หรือแข่งกีฬา หรือเชิญใครมาพุด หรือกระทั่งซ้อมหนีไฟ ก็ใช้เวลาของชั่วโมงแนะแนวนี่แหละ จนสรุปสุดท้ายจำได้ว่าได้เรียนวิชานี้ไม่กี่ครั้ง<span style="color:#ff0000;"> <strong>ช่างดูไร้ความสำคัญคล้ายเป็นเพียงลูกเมียน้อยคนที่ 7 ที่เกิดจากการลืมสวมถุงยางอนามัยของหลักสูตรการศึกษา!</strong></span></span><strong><br /><span style="font-size:130%;"></span></strong><br /><span style="font-size:130%;">ถ้าให้เดาจากชื่อวิชา จริงๆวัตถุประสงค์ก็คงเกี่ยวกับ แนะนำเรื่องการเรียนต่อล่ะมั้ง จะต่อมหาวิทยาลัย หรือสายอาชีพ หรือโรงเรียนทหาร ตำรวจ หรือต่างประเทศ คณะไหนเป็นยังไงบ้าง สอบเข้ายากไหม ต้องเรียนกี่ปี ต้องทำยังไงบ้าง คาดว่าน่าจะประมาณนี้กระมัง ถ้าเช่นนั้นวิชานี้ก็ควรได้รับความสำคัญมากกว่านี้ ก็การแนะนำอนาคตสำหรับหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตวัยรุ่น มันมีผลกับชีวิตของเขาแทบทั้งชีวิตไม่ใช่หรือ?</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าสมัยนี้ยังมีวิชาแนะแนวอีกไหม แต่รู้สึกอยากกลับไปเรียนอีกเหลือเกิน เพราะคนเราก็เจอปัญหาอยู่เรื่อยๆ หนักๆเบาๆไปตามประสา แต่พอเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่มีใครเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาให้แล้ว ทั้งที่ผู้ใหญ่ก็อ่อนแอ และสับสนเป็นเหมือนกัน...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ว่าแล้วก็หยิบ<strong><span style="color:#ffccff;">"พุทธประวิติสำหรับนักศึกษา"</span></strong>มาอ่านต่อดีกว่า ... <strong><span style="color:#33ffff;">ข้าพเจ้าว่า แม้เราไม่ได้เป็นนักศึกษาแล้ว แต่ก็คงพอเป็นตำราแนะแนวชีวิตได้บ้าง ในวันที่ดูเหงาๆกับเวลาห่างไกลความสุขเช่นนี้</span></strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-64500563790182627062008-10-13T17:39:00.004+07:002008-10-13T18:03:53.391+07:00ไม่เอาน่ะเกรงใจ ไม่ดีหรอกเกรงใจ<span style="font-size:130%;">...ได้รับการ์ดแต่งงานอีกแล้ว... พอย่างเข้าฤดูหนาว คนเราก็มักจะหาอะไรอุ่นๆกอด โดยเฉพาะหัวใจอุ่นๆ ที่อบด้วยกลิ่นของความรักหอมๆๆได้ที่ การมีคู่ทำให้คนเหงาน้อยลง บางคนว่าการหาคู่นั้นเป็นไปตามสัญชาติญาณการสืบพันธุ์ของมนุษย์ .. แต่ข้าพเจ้าว่าหลายๆคู่ก็อยู่ด้วยกันโดยที่ไม่ค่อยได้สืบพันธุ์กันบ่อยนัก <strong><span style="color:#ff0000;">เอาเข้าจริงแล้วความต้องการหลีกหนีจากความเหงาต่างหาก ที่ทำให้คนเราจำเป็นต้องหาใครสักคนอยู่ด้วยกันทุกวันๆๆ</span></strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">คนเราอยู่ด้วยกันนานๆก็สนิท พอสนิทมากๆก็ผูกพันธุ์ จากเพื่อนร่วมโลกปกติ มนุษย์บางคนจึงเลื่อนขั้นเป็นคนพิเศษสำหรับกันและกัน <span style="color:#33ffff;">เป็นมนุษย์ข้อยกเว้นของกันและกัน</span> เรื่องเดียวกันกับบางคนเราโกรธ แต่บางคนเราไม่โกรธ กับบางคนเราไม่ยอม แต่บางคนเรายอม... นี่คือข้อแตกต่างระหว่างความสนิท กับไม่สนิท</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">กระนั้นท่ามกลางความเพลิดเพลินในการเดินทางของความสนิทสนม <span style="color:#ffccff;">บ่อยครั้งที่เราทำความเกรงใจหล่นหายไประหว่างทาง..</span> ทำให้บางทีเราโกรธกันทั้งที่ก็ยังไม่เข้าใจกันว่าโกรธทำไม ทำไมต้องโกรธ...สิ่งที่เขาไม่ชอบ แต่เราคิดว่าเล็กน้อยไม่เป็นไร สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องใหญ่โต...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ถ้าข้าพเจ้าเกิดเป็นความเกรงใจ หลายๆครั้งคงนั่งน้อยใจ ที่คนเราบ้าเห่อแต่คุณความรัก .. โดยหลงลืมข้าพเจ้า ยิ่งรักกันเท่าไหร่ ข้าพเจ้ายิ่งละลายหายไปเท่านั้น..</span><br /><span style="font-size:130%;">...</span><br /><span style="font-size:130%;">...</span><br /><span style="font-size:130%;">...</span><br /><span style="font-size:130%;">เมื่อวานข้าพเจ้าเพิ่งโดนมนุษย์ข้อยกเว้นคนหนึ่งตั้งคำถามว่า<span style="color:#ff0000;"><strong> "มึงสนิทกับพวกกูมากไปรึเปล่าวะ"..</strong></span></span><br /><span style="font-size:130%;">ข้าพเจ้าไม่ตอบคำถามนี้ ไม่ใช่เพราะตอบไม่ได้ แต่ไม่อยากตอบ </span><br /><span style="font-size:130%;color:#33ff33;"><strong>ข้าพเจ้ารู้เพียงแต่ว่า ท่ามกลางกว่า 6 พันล้านคนบนโลก สำหรับข้าพเจ้า มีมนุษย์แค่ไม่กี่คน..................... "ที่เป็นข้อยกเว้น"</strong></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-60567912104407153252008-10-09T20:10:00.002+07:002008-10-09T20:32:13.216+07:00โรงหมอ...<span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;"><strong>? ทำไมเราไม่เรียกโรงพยาบาลว่า "โรงหมอ"</strong></span> ทั้งๆเวลาเราไม่สบายเราใช้คำว่า "ไปหาหมอ"??.. น่าตลกดีเราไปหาหมอที่โรงพยาบาล เราไม่ได้ไปหาพยาบาลที่โรงหมอ?..</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">อย่างไรก็ตาม ข้าพเจ้าเพิ่งออกจากโรงพยาบาล เมื่อวานบ่ายๆ หลังจากต้องนอนค้างที่ ร.พ.เป็นครั้งแรกในชีวิต ด้วยอาการติดเชื้อในระบบทางเดินอาหาร อาหารเป็นพิษ.. มีไข้ อาเจียน ท้องเสีย ไปหาหมอตั้งแต่ 7 โมงเช้า กว่าจะได้ห้องพักก็ทุ่มพอดี เพราะคนเจ็บมากกว่าจำนวนห้องพัก ต้องนอนให้น้ำเกลือ และยาฆ่าเชื้อเข้าเส้นเลือดอยู่ในห้องฉุกเฉินทั้งวัน น่าเบื่อเสียนี่กระไร แต่ก็ได้มองคนรอบๆ บ้างกระดูกหัก บ้างเพิ่งออกจากห้องผ่าตัด บ้างโดนรถชน บ้างโดนของร้อนๆลวก ... และอีกมากมาย</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">รอบๆตัวข้าพเจ้าส่วนมากมีแต่คนชรา ได้มองพลังชีวิตแก่ๆตามวัยที่พยายามจะดำเนินชีวิตต่อ ทำให้ข้าพเจ้ามีกำลังใจในการใช้ชีวิตมากขึ้น อาม่า อากง ทั้งหลายล้วนกำลังใจดี คุยเก่ง บางรายพูดไทยไม่ค่อยขัก แต่ลื้อก็ยังบอกพายาบังว่า ม่ายเปงลายๆๆ อั้วแค่กิงแจหนักปายหน่อย เลยม่ายมีแลง ม่ายล่ายกินเนื้อหลายวัน...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">การรักษาในร.พ.ของข้าพเจ้าเป็นไปอย่างสงบเรียบร้อย ได้รับบริการดูแลอย่างดี จากนางพยาบาลหลากวัยและความงาม แม้จะอายๆอยู่บ้างที่ต้องนุ่ง กกน.ตัวเดียวให้พยาบาลหมวยเล็กหมวยใหญ่เช็ดตัวให้ แต่นาทีนั้นข้าพเจ้าไม่มีแรงโต้แย้งใดๆ <span style="color:#ff99ff;"><strong>แม้ต่อให้พยาบาลหมวยบังคับให้ข้าพเจ้าเป็นแฟนด้วยก็คงมิอาจขัดขืน</strong></span> ..</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">สรุปว่านอนไป 1 คืน ให้ห้องคู่(พักร่วมกับอากงอีกท่าน) พักอย่างสงบก่อนจะตื่นมาใจไม่สงบเมื่อพบค่ารักษาว่าหมดไปร่วมเกือบ 12,000 บาท... โดยเป็นค่าห้องคืนละ 2,500 ที่เหลือเป็นค่าหมอ ยา และบริการอื่นๆ.. โอ้อนิจจา ข้าพเจ้าเพิ่งตระหนักถึงอำนาจแห่งเงินตราด้วยตาสว่างโร่...ก่อนกลับเหลือบไปดูอัตราค่าบริการห้องพัก ความตกใจในราคาแพงที่ข้าพเจ้าต้องจ่ายกลายเป็นแค่ขี้มด เมื่อตารางราคาสำหรับห้องพักเดี่ยว ต่อ 1 คืน แบ่งเป็น<strong><span style="color:#33ffff;"> ห้องธรรมดา - ห้องพิเศษ - ห้องเดอลุกซ์ - ห้องVIP - ห้องExclusive - ห้องซูพีเรีย - ห้องสูท - และห้องSILK ...</span></strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#33ff33;">โดยราคาห้อง SILK อยูที่คืนละ 13,500 บาท</span></strong> แถมห้องรับแขกและสวนหย่อมให้ด้วยนะเออ...</span><br /><span style="font-size:130%;">..</span><br /><span style="font-size:130%;">..</span><br /><span style="font-size:130%;">เฮ้อ......... <strong><span style="color:#ff0000;"> "อโรคยา ปรมาลาภา"</span></strong> ...จริงๆหนอ</span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-76056441993046770012008-10-06T16:17:00.003+07:002008-10-06T16:27:59.439+07:00ไฮโปคอนดริเอซิส<span style="font-size:130%;">.......... ป่วย ........... เป็นไข้</span><br /><span style="font-size:130%;">สันนิษฐานว่าเพราะคืนวันเสาร์ ริวิ่งออกกำลังกายตอนกลางคืน หลังฝนตกหนักมาทั้งวัน หวังจะให้ร่างกายแข็งแรง แต่กลายเป็นว่าทำให้ตัวเองอ่อนแอซะนี่.... <strong><span style="color:#ff0000;">ชีวิตมักเป็นเช่นนี้ หวังอย่าง ทำอย่าง แต่ได้ผลอีกอย่าง ...</span></strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">เมื่อวานได้แต่นอนซม กินยาแก้ไข หนาว ปวดไปทั้งตัว อยากอ้วกทั้งวัน ไม่อยากกินอะไรเลย... จนวันนี้ตื่นมาก็ยังเป็นอยู่แต่ดีขึ้น ปวดตามตัวน้อยลง หวังว่าจะไม่เป็นอะไรมาก...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">รู้สึกอ่อนแอ ทั้งกายและใจ.... อ่านหนังสือเจอว่า เราอาจเป็นโรควิตกกังวลไปเอง ภาษาฝรั่งเขาว่า <strong><span style="color:#33ffff;">ไฮโปคอนดริเอซิส</span></strong> อะไรสักอย่างนี่ล่ะ เขาว่าคนเป็นกันมากช่วง 20-30 และโรคนี้รักษาๆไม่หาย เป็นตลอดไป.....</span><span style="font-size:130%;">คนรอบๆต้องพยายามอดทนและเข้าใจ</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">... ฉิบหายแล้ว ทำไงดีล่ะนี่....</span><br /><span style="font-size:130%;">เฮ้อ... เอาน่ะ อย่างน้อย เราก็ยังโชคดีกว่าคนอื่นหลายเรื่อง จะแย่กว่าคนอื่นบางเรื่องบ้างก็ช่างมันเถอะ...</span><br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#33ff33;">.. โลกนี้ยุติธรรมเสมอ....โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การแบ่งปันความ<span style="color:#ff0000;">ไม่ยุติธรรม</span>ให้กับมนุษย์ทุกคน อย่างเท่าเทียม ....?</span></strong> </span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-33866239674376968982008-10-02T19:06:00.003+07:002008-10-02T19:25:40.193+07:00หมอตำแยเทวดา<span style="font-size:130%;">.. หลายวันนี้พยายามทำอะไรคนเดียว... ในสิ่งที่อยากทำด้วยกันหลายคนแต่คนอื่นดันไม่อยากทำด้วย ยังไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ แต่ก็ว่าจะลองพยายามต่อไป.. ข้าพเจ้านึกถึงการทำงานร่วมกันด้วยจำนวนมนุษย์ขี้เหม็น 2 คนขึ้นไป บางทีก็เป็นเรื่องยาก บางทีก็เป็นเรื่องง่าย ส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับความคาดหวัง ถ้าเป็นเรื่องเล็กขี้มดแดงก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ๆที่หวังผล.... การจะทำงานราบรื่นถูกใจทุกคนย่อมยากยิ่งนัก... โดยเฉพาะ<strong><span style="color:#ff0000;">มนุษย์พันธุ์อารมณ์ศิลปิน</span></strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">มนุษย์ศิลปินส่วนใหญ่ ชอบทำงานตามใจตัวเอง หรือยินดีร่วมงานเฉพาะกับคนที่คิดว่าพอไปกันได้ รสนิยมตรงกัน พวกคนที่คิดว่ารสนิยมแนวคิดไม่ตรงกัน <strong><span style="color:#33ffff;">จึงจัดเป็นมนุษย์เผ่าอื่นในสายตามนุษย์ศิลปิน</span></strong> ... ข้าพเจ้าเองก็เคยเป็นเช่นนั้น... จวบจนวันหนึ่ง มีมนุษย์ศิลปินคนหนึ่งถามข้าพเจ้าว่า ทำไมกูคิดได้แต่แบบเดิมๆวะ กูอยากหนีออกไปจากความซ้ำซาก...</span><br /><span style="font-size:130%;">....</span><br /><span style="font-size:130%;">ข้าพเจ้าเองจัดเป็นคนหัวดื้อหือชนฝาเหมือนกัน แต่พลันนึกไปถึงตอนร่วมงานกับผู้อื่น <strong><span style="color:#ffccff;">หลายๆครั้งที่ข้าพเจ้ามีความคิดเข้าท่า แต่ยังไม่เข้าที ส่วนเพื่อนร่วมงานคนอื่นมีความคิดเข้าที แต่ไม่เข้าท่า</span></strong> (เพื่อนร่วมงานเหล่านั้นล้วนถูกจัดเป็นเผ่าอื่นในสายตาข้าพเจ้าเพราะความคิดไม่ตรงกันหลายเรื่อง) พอสบโอกาสได้แบ่งกันดู Ideaของกันและกัน พลันก็เกิดการปฏิสนธิทางปัญญา .. "เอาส่วนนี้ของเธอมาผสมส่วนนี้ของฉันก็น่าจะดี" ... "นี่ไงเอาโครงตรงนี้แบบเธอ แต่เพิ่มลายของฉันเข้าไป"...."เออจริงด้วย" ... "อืมเข้าท่าเข้าทีแฮะ" ... </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">แม้จะยังมีส่วนที่ขัดหูขัดตาไม่ตรงกันบ้าง แต่อย่างน้อยการปฏิสนธิของมนุษย์ต่างเผ่า ก็ได้ทำคลอดสิ่งๆหนึ่งออกมา นั่นก็คือ"Ideaใหม่ๆ"...</span><br /><span style="font-size:130%;">สิ่งที่ไม่ว่าหมอตำแยเทวดาก็ ก็ไม่อาจทำได้ ถ้ายังถูกปิดกั้นโอกาสด้วยทัศนคติที่ว่า<strong><span style="color:#33ff33;">"กูว่ามึงคนละแนวกับกูว่ะ" </span></strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">..... "บางทีการผสมพันธุ์กับคนที่เราไม่คิดว่าเข้ากันได้ก็ได้ผลลัพธ์ที่น่าสนใจเหมือนกัน .. ลองดูพวกลูกครึ่งสิ สวยๆหล่อๆกันทั้งนั้น แล้วทำไมเราจะสร้าง Idea สวยๆบ้างไม่ได้ล่ะ"</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">......วันนี้อยากส่งเสียงบอกมนุษย์บางคนรวมถึงตัวข้าพเจ้าเองด้วยว่า..... <strong><span style="color:#ff0000;">"มาลองเป็นหมอตำแยกันเถอะ"</span></strong> .............</span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-21369279203785294082008-09-29T16:42:00.004+07:002008-09-29T17:07:28.223+07:00คนไฟมอด<span style="font-size:130%;">.. วันนี้ฟ้าสว่างดี สายลมพัดกำลังพอเหมาะ ไม่พัดโบกแรงฟู่ๆกระหน่ำหน้าต่างจนต้องตื่นนอนแบบตลอดสัปดาห์ก่อน... ไม่ชอบลมแรงเลย มันดูน่ากลัวพิกล เหมือนมันโกรธอะไรอยู่..</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">มาทำงาน เบื่อกับแผนกข้างเคียง ที่ไม่ยอมคิดอะไรเพิ่มเติมเอง อยากได้อะไรให้เราหามาให้ งาน 100% รอให้เราทำไปให้ซะ 70 % แล้วค่อยคิดต่อ ก็เข้าใจอยู่ว่า เขาคงเบื่อระบบที่ทำแล้วต้องแก้แล้วแก้อีก คิดจนสมองบุบหลายๆรอบก็ไม่ผ่านซะที แต่การแก้ปัญหาโดยไม่คิดแล้ว ให้พวกเอ็งคิดมาจนเกือบเสร็จเลยละกันฉันค่อยมาทำต่อจะได้ไม่ต้องแก้เยอะ มันก็ไม่น่าจะเป็นทางออกที่ดีนะ ... <span style="color:#33ffff;">ก็เข้าใจทุกฝ่าย ... มันก็มีการเบื่อจนไฟมอดกันบ้าง</span></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ข้าพเจ้าเองก็ไฟมอดไปมาก ถ้าเทียบตอนทำงานใหม่ๆ ร้อยแรงเหมือนไฟประลัยกัลป์เผาเขาพระสุเมรุได้ทั้งลูก ผ่านไป 7 ปี <span style="color:#33ff33;">ตอนนี้ก็คงกลายเป็นไม้ขีดชื้นๆที่เสือกเปียกน้ำจนจุดไม่ค่อยติดอีกตะหาก </span>แรงกระตุ้นรอบได้ไม่มีเลย ทั้ง คนร่วมงาน ทั้ง เงินร่วมกระเป๋าตังค์.. หลายๆครั้งที่ไม่ค่อยทุ่มเทเท่าไหร่นัก ของแบบนี้ปล่อยไว้คงไม่ดีแน่ๆ ต้องการทางกระตุ้นต่อมมืออาชีพของตนเองซะหน่อย ส่วนจะโดยวิธีทางใด ก็ต้องคิดกันอีกที</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ขึ้นชื่อว่างาน ว่าทำเป็นอาชีพ.. อย่างน้อยเวลาที่คนหยิบผลงานของเราขึ้นมามอง ก็อยากให้ด้วยสายตาชื่นชมมากกว่าเย้ยหยัน...</span><br /><span style="font-size:130%;">ถึงเราจะเป็นเพียงฟันเฟืองขี้ปะติ๋ว ที่อยู่หลืบในของชิ้นงานนั้น แถมมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นอีก...เราก็ควรยิ้มให้ตัวเองได้ เมื่อชิ้นงานออกมา... </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><strong><span style="font-size:130%;">แม้ว่า <span style="color:#ff0000;">"เงินเป็นของคนอื่น.....แต่ความภูมิใจ...เป็นของเรา"</span></span></strong>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-75549046372372397232008-09-27T23:46:00.003+07:002008-09-29T01:51:57.031+07:00ไม่ Rock แล้วหรือ?<span style="font-size:130%;">.. หวังว่าจะได้ไปซ้อมดนตรีวันนี้ เมื่อคืนอุตส่าห์นั่งฝึกหลายชั่วโมง แต่ก็ล้มเลิกจนได้.. อุปกรณ์ไม่พร้อม คนไม่พร้อม ก็เลยสรุปได้ไปซื้อที่วางไมค์กับเพื่อนที่เวิ้ง...</span><br /><span style="font-size:130%;">....</span><br /><span style="font-size:130%;">ได้คุยกับเพื่อนที่บ้าดนตรีกันมาตั้งแต่มัธยม.. มีแต่ข้าพเจ้าที่ยัง Rock อยู่ จนแก่.. เข้าตำรา...<strong><span style="color:#33ffff;"> "ฟังเพลง Rock เป็นหลัก เพลงรักเป็นรอง"</span></strong> .. ส่วนเพื่อนของข้าพเจ้า มันไม่ค่อยชอบเพลง Rock แล้ว มันว่า กูฟังจนเบื่อแล้วอยากฟังอะไรที่ไม่เคยฟัง อยากฟังเพราะๆ.. ไม่รู้ว่าเพราะมันไปเรียนดนตรีเป็นเรื่องราวจริงจังถึงสถาบันระดับโลกเมืองมะกันรึเปล่า.. <strong><span style="color:#ff99ff;">จาก Rocker มันจึงกลายเป็น Musician</span></strong> เสียมากกว่า.. ข้าพเจ้าเซ็งเล็กน้อย เพราะเมื่อคนหนึ่งอยากซ้อมเพลงแนวหนึ่ง คนหนึ่งอยากเล่นอีกแนว มันย่อม ไม่ค่อยสุขสมใจนักแน่ในการรวมกันเล่น... ออกมาคงมั่วๆ คนหนึ่งนั่งแกะให้เหมือนที่สุด อีกคนจำได้ลางๆ แต่ไม่ฝึกเพราะไม่ชอบ จะมั่วๆเอา</span> <span style="font-size:130%;">นึกไปนึกมา เล่นไปคงล่มๆลุ่มๆดอนๆ.... </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">.....กระนั้นก็น่าจะสนุกดี ... เพราะอย่างน้อยก็ได้เล่นดนตรีร่วมกัน ข้าพเจ้าเริ่มนึกไปถึงการแตกแยกวงของวงดนตรีดังๆต่างๆ ที่มักให้เหตุผลว่า <strong><span style="color:#ff0000;">ทัศนคติทางดนตรีไม่ตรงกัน...</span></strong> เออ..มันคงเป็นประมาณนี้นี่เองเพียงแต่พวกนั้น Ego จัดเกินกว่าจะยอมรับในส่วนต่างของคนอื่นๆ</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ใครใคร่จะชอบอะไรก็ชอบไปเถิด.. แบ่งๆกันชอบก็คงเป็นทางออกที่ดี.. เล่นแบบกูชอบบ้าง แบบมึงชอบบ้าง.... เล่นได้บ้าง ล่มบ้าง.. จะเพราะรึไม่เพราะ อย่างน้อย...</span><br /><span style="font-size:130%;">..</span><br /><span style="font-size:130%;color:#33ff33;"><strong>"มันก็ยังพอมีเสียงมิตรภาพดังออกมาจากหัวใจ"</strong></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-60773853260835592622008-09-26T21:50:00.004+07:002008-09-27T23:59:25.137+07:00...อ้วก...<span style="font-size:130%;">จริงๆมีเรื่องยาวๆจะเขียน....แต่วันนี้คงไม่เหมาะ<br />..<br />ร่างกายปั่นป่วน อาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านไปทำงาน แต่กลับไปไม่ถึง จอดรถอ้วกข้างทาง 2 รอบ... คาดว่าเพราะความเครียดกังวล ไม่อยากไปทำงานที่เพชรบุรีพรุ่งนี้ (การไปทำงานวันนี้จะทำให้รู้ว่าต้องไปทำงานไกลๆ ตจว. พรุ่งนี้รึเปล่า) ... ร่างกายไม่พร้อม...ใจไม่พร้อมกว่า ปกติเวลาเครียดเคยแต่จะอ้วกแต่ไม่อ้วกจริงๆ .. แต่วันนี้มันก็ออกมา ส่นหนึ่งอาจเพราะเพิ่งหม่ำข้าวไป... อย่างไรก็ตามก็ไม่ได้ไปทำงาน<br /><br />เลี้ยวรถกลับไปบ้านเพื่อน เอาเบสมาเล่นดึ่งๆๆแกะเพลงไปพลางแก้เครียด...<br />อาการข้าพเจ้าอาจหนักกว่าที่คิด.....<br />หรืออาจเบาที่ที่ตนเองกังวล....<br /><span style="color:#ff0000;"><strong>ไม่อาจรู้ได้</strong></span><br /><br />มองเห็นพ่อเพื่อนสุดแข็งแรงยิ้มแย้ม คุณป๋าคนนี้มักมีความคิดแปลกๆบางคนก็มองว่าแกเพี้ยนๆนิดๆ อย่างไรก็ตามที่แน่ๆ หน้าแกมีแต่รอยยิ้มเสมอ หัวเราะทั้งวัน แม้จะอายุ 60 แล้ว .. แกว่าไม่มีอะไรมาชนะแกได้ อันไหนที่ กังวล เครียด ไม่ชอบ แกไม่เอามาคิด ไม่ให้เข้ามาในใจแก... แถมแกยังออกกำลังกายทุกวัน ตีลังกาห้อยหัวยังทำได้เลย(เห็นมาแล้ว) แกอ่านหนังสือพวกจิตวิทยาแยะ ล่าสุดถึงกับจะเขียนเองแล้ว ..แกตั้งชื่อหนังสือว่า <strong><span style="color:#33ff33;">"วิ่งสมาธิ"</span></strong><br />...<br />..<br />ถ้าสำเร็จ ข้าพเจ้าซื้อแน่นอน และจะขอลายเซ็นต์แกด้วย .. <strong><span style="color:#33ffff;">คุณป๋าอารมณ์ดี</span></strong></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-31681083057488475032008-09-22T16:52:00.005+07:002008-09-22T22:15:30.735+07:00To Live Is To Die ...<span style="color:#ffccff;"></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKqqID35Mc7c8Ggo6jJBr3-i8LyFiWlIiC92zgGWyqb_Pn0q_egw6reKYnk6Pe88sguMnmfDqVkJfwin-q6oECb8MwPoSflThsgsA-xv9HIiolVMjom_YncCBFEJV88toWgoSbRM0m_tc/s1600-h/Master+Of+Puppets+r.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5248788378503406066" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKqqID35Mc7c8Ggo6jJBr3-i8LyFiWlIiC92zgGWyqb_Pn0q_egw6reKYnk6Pe88sguMnmfDqVkJfwin-q6oECb8MwPoSflThsgsA-xv9HIiolVMjom_YncCBFEJV88toWgoSbRM0m_tc/s320/Master+Of+Puppets+r.JPG" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#33ff33;">ตอนเด็กๆข้าพเจ้ารัก"มนุษย์แม่"มาก...</span></strong>"มนุษย์แม่"ไม่อยู่ก็ร้องไห้.."มนุษย์แม่"หายไปก็ร้องหา .."มนุษย์แม่"มารับที่โรงเรียนช้าก็น้ำตาคลอ..</span></div><div><span style="font-size:130%;"></span><br /></div><div><span style="font-size:130%;">พอเป็นวัยรุ่นสิ่งสนุกสนานและน่าเรียนรู้ในชีวิตทำให้ข้าพเจ้าสนใจ"มนุษย์แม่"น้อยลง ไปสนใจ<strong><span style="color:#33ffff;">"มนุษย์เมีย"</span></strong>มากกว่า..วันไหน"มนุษย์แม่"ไม่อยู่บ้านยิ่งร่าเริงร้องลั้นลาๆ.. แต่ถ้าทะเลาะกับ"มนุษย์เมีย"มากลับน้ำตาซึม ...</span><br /></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">ตอนนี้ข้าพเจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ความรู้สึกรัก"มนุษย์แม่"กลับมาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง อาจจะพอเดาได้ว่าเริ่มเข้าข่ายกลุ่มอาการ "ตระหนักถึงคุณค่าของชีวิตเอ๊ฟเฟ็ค" คือปรากฏการณ์ที่ได้เรียนรู้แล้วว่า ยิ่งเวลาผ่านไป โอกาสที่เราจะได้อยู่ด้วยกันบนโลกก็น้อยลงไปเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เราหายใจเพื่อมีชีวิต นั่นคือนับถอยหลังชีวิตของเราลดน้อยลงไปเรื่อยๆ....อย่างที่ฝรั่งเขามีสำนวนว่า<strong><span style="color:#ffccff;"> </span><span style="color:#ff0000;">"TO LIVE IS TO DIE"..</span></strong> ข้าพเจ้าก็ไม่รู้ว่า"มนุษย์แม่"จะอยู่กับข้าพเจ้าอีกนานเท่าไหร่..</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">"มนุษย์แม่"มักมีความคิดที่เราเข้าไม่ถึง .. หรือลืมที่จะเข้าถึง เป็นความสามารถพิเศษที่มีเพียง"มนุษย์แม่"เท่านั้นจะทำได้เสมอๆ..</span><br /></div><div><span style="font-size:130%;">วันก่อนตอนเย็นๆข้าพเจ้ารับโทรศัพท์จากน้าสาว นึกแปลกใจเนื่องด้วยปกติไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ .. แต่แล้วปริศนาก็กระจ่าง น้าสาวโทรมาเพียงแค่บอกข้าพเจ้าสั้นๆว่า... "แม่เราเขาให้โทรมาบอกว่า เขาลืมโทรศัพท์ไว้ที่ทำงาน ถ้ามีเรื่องอะไรให้โทรเข้าเครื่องน้านะ"...... ทั้งๆที่เหลือเวลาไม่ถึงชั่วโมงข้าพเจ้าก็จะกลับบ้าน แต่"มนุษย์แม่"ก็ยังอุตส่าห์คิดถึงและเป็นห่วงข้าพเจ้าหากมีเหตุอะไรไม่ปลอดภัย.... เป็นความคิดที่หากเป็นตัวข้าพเจ้าเองคงไม่ทำแบบนั้น ถ้าลืมโทรศัพท์ก็คงจะไม่อุตส่าห์ถ่อไปฝากข้อความกับใคร ก็ดำเนินชีวิตไปตามปกติ...</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">วันเหยุดคือวันพักผ่อน..และเมื่อถึงเสาร์อาทิตย์ <strong><span style="color:#ffccff;">ข้าพเจ้าก็มักหยุดพักอยู่กับบ้านปวารณาตนเป็นอัครสาวกของตัวขี้เกียจ..</span></strong> ไม่ทำอะไรให้เปลืองแรงทั้งสิ้น กว่าจะตื่นมาก็บ่ายๆ ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังหิวและดูที่โต๊ะอาหารว่ามีอะไรบ้าง เสียง"มนุษย์แม่"แว่วๆมาข้างหลังบอกว่า "มีแต่ไก่ย่างที่ซื้อมาเมื่อกี้นี้ กินไปก่อน.. ถ้าถ้าจะกินก๋วยเตี๋ยวหลอดก็รอแป๊ปนึง แม่ยังไม่ว่างทำ กำลังทำงานอยู่".....</span></div><div><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ภาพแม่กำลังซักผ้า ทำความสะอาดบ้าน ทำกับข้าว ล้างรถ รดน้ำต้นไม้ เตรียมของขาย เย็บกางเกงที่ขาดให้ ลอยเข้ามาในหัวข้าพเจ้า ... แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ปริมาณงานที่ข้าพเจ้าทำได้หมดในวันเดียว....</span></div><div></div><div><span style="font-size:130%;">ข้าพเจ้าตระหนักเดี๋ยวนั้นเองว่า ขณะที่ผู้คนมากมายบนโลกหยุดพักในวันหยุด.. <strong><span style="color:#339999;">"มนุษย์แม่"ยังคงทำงานหนักอย่างไม่มีวันหยุดพัก</span></strong>..โดยเฉพาะงานที่ท่านรักจะทำมาร่วมเกือบ 30 ปี .. "งานดูแลลูกๆ"....</span><br /></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div>.......<br /><div><span style="font-size:130%;">ข้าพเจ้ากินไก่ย่างไป พลางเสียบหูฟังเปิดเพลง<span style="color:#ffccff;"><strong> <span style="color:#ff0000;">"To Live Is To Die"</span></strong> <span style="color:#ffffcc;">ของคณะ</span><strong> <span style="color:#ff0000;">Metallica</span></strong></span> ฟังอีกครั้ง ... </span><br /></div><div><span style="font-size:130%;color:#33ff33;"><strong>แปลกใจเหลือเกินว่า ไฉนเพลง Speed Metal สุดโหดเหี้ยมรุนแรงดุดันก้าวร้าว... จึงทำให้ข้าพเจ้าน้ำตาคลอ.....</strong></span></div>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-14531522134009229502008-09-18T17:14:00.003+07:002008-09-18T18:08:55.191+07:00โอ.........ชีวิตของข้าพเจ้ามีเสน่ห์เหลือเกิน ...<span style="font-size:130%;color:#ff0000;"><strong>... โลกนี้ มีคำถามมากมาย และตรรกกะแปลกๆอยู่เสมอ....</strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">... ทำไมหลังจากเราซักผ้าหรือล้างรถ ฝนจะชอบตก? ...</span><br /><span style="font-size:130%;">... ทำไมของที่จะใช้มักหาไม่เจอ และจะมาอยู่ต่อหน้าเสมอเวลาที่ไม่ต้องการใช้? ...</span><br /><span style="font-size:130%;">... ทำไมกินขนมของเพื่อนจะอร่อยกว่าเราซื้อเองเสมอ? ...</span><br /><span style="font-size:130%;">... ทำไมเวลาต่อคิวจ่ายเงิน แถวอื่นมักขยับไปเร็วกว่าแถวเรา? ...</span><br /><span style="font-size:130%;">... แต่ถ้าเราเปลี่ยนแถว แถวเดิมของเราจะเร็วกว่าทันที? ...</span><br /><span style="font-size:130%;">... ทำไมความตั้งใจลดความอ้วนจะมากที่สุดหลังกินเสร็จไปแล้ว และจะน้อยลงตอนหิวมากๆ? ...</span><br /><span style="font-size:130%;">... ทำไมแฟนเรามักสวย/หล่อน้อยกว่าแฟนคนอื่น? ...</span><br /><span style="font-size:130%;">... ทำไมคนที่รักเราเรามักไม่ได้รัก? ...</span><br /><span style="font-size:130%;">... ทำไมคนที่เรารักมักไม่รักเรา? ...</span><br /><span style="font-size:130%;">... ทำไมเรามักลืมสิ่งที่ตั้งใจจะจดจำ แต่กลับจำได้แม่นในสิ่งที่ต้องการจะลืม? ...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">มีคนเคยบอกข้าพเจ้าว่า <strong><span style="color:#33ff33;">นี่คือกฎของความไม่สมหวัง.... นับเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของชีวิต ...</span></strong> </span><br /><span style="font-size:130%;">เพราะมันทำให้ มนุษย์ ร้องไห้ได้ หัวเราะเป็น และเฉยๆเมื่อถึงจุดๆหนึ่ง....</span><br /><span style="font-size:130%;">........</span><br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ffccff;">โอ.........ชีวิตของข้าพเจ้ามีเสน่ห์เหลือเกิน ...</span></strong> </span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-44899683879691702542008-09-15T16:32:00.007+07:002008-09-16T16:48:10.116+07:00SUPER BAND OF GOD<span style="font-size:130%;">... ในคืนวันศุกร์และเสาร์ ข้าพเจ้ามักจะนอนดึกเป็นพิเศษ .. อันที่จริงควรจะบอกว่าเช้าต่างหาก เวลาประมาณ ตี 4 กว่าถึง เกือบ 6 โมงเช้านับเป็นเวลาที่สงบสุขและน่าสนใจมากสำหรับข้าพเจ้า มีกิจกรรมหนึ่งที่มักทำเป็นประจำก่อนนอน นั่นคือการดู TV</span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;"><strong>เป็นช่วงเวลาพิเศษที่ข้าพเจ้าดู TV แบบโรเตชั่น</strong></span> นั่นคือดูช่องละนิดละหน่อยแล้วกดเปลี่ยนช่อง วนไปวนมาแบบนี้ อันที่จริงมองเผินๆเหมือนน่าปวดตาปวดหัว แต่สำหรับข้าพเจ้านั้นสนุกอย่างมาก เนื่องด้วยช่วงเวลาชั่วโมงกว่าๆนั้น เป็นเพียงช่วงเวลาเดียวที่มีรายการศาสนาให้ดูพร้อมกันทั้ง 3 ศาสนา !!.. ช่องนึงเป็นรายการธรรมมะชของพุทธ อีกช่องเป็นรายการความเชื่อในพระเจ้าศาสนาคริสต์ และอีกช่องเป็นหลักคำสอนของอิสลาม (ส่วนอีก 3 ช่องที่เหลือเป็น รายการขายไม่ขนไก้ไฟฟ้า - สาหร่ายสไปรูลิน่า - และเครื่องออกกำลังกายตระกูลแอ๊บ ตามลำดับ)</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">เวลาดูรายการศาสนาทั้ง 3 รู้สึกสนุกและแปลกดี<span style="color:#ffcc33;"> จิตใจมันสงบนิ่งสำรวมแต่สมองกลับกระตือรือร้นรับข้อมูล</span> ศาสนานั้นพูดเรื่องนี้ ศาสนานี้พูดเรื่องนั้น บางอย่างก็คล้ายกัน บางอย่างก็ไม่เหมือน แต่ที่เหมือนกันมากคือ สีหน้าของศาสนิกชนต่างๆ ที่เชื่อมั่นและมีความสุขกับสิ่งที่ตนเองเชื่อ พูดออกความเห็นด้วยรอยยิ้มและความปราถนาดี..จริงๆแล้วข้าพเจ้าเองตามทะเบียนราษฎ์นั้นเป็น คริสตศาสนิกชน แต่ในชีวิตข้าพเจ้าก็ศึกษารับฟังทุกศาสนา แถมเข้าวัดพุทธกราบพระทำบุญและโหลดฟังเสียงเทศน์ท่านพุทธทาสเสียอีก ก่อนนอนก็สวดมนต์ทั้งแบบคริสต์และพุทธ <strong><span style="color:#ffccff;">จะว่าโลภสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็คงได้มั้ง</span></strong> ก็ในเมื่อทุกองค์ศักดิ์สิทธิ์และสอนให้เราทำดี ทำไมจะต้องกีดกันศาสนาอื่นด้วยล่ะ ส่วนตัวข้าพเจ้ามีความเชื่อแต่เด็กแล้วว่าบนสวรรค์สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกองค์เป็นเพื่อนกัน มนุษย์เราต่างหากที่งี่เง่ามาแบ่งแยกเข่นฆ่าพวกกูพวกมึงอย่างโง่ๆทุกวันนี้ ..</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">บางทีตายไปเราอาจได้เห็น Super Band <strong><span style="color:#33ffff;">ที่พระเยซูเล่นกีต้าร์ - พระพุทธเจ้าตีกลอง - พระอัลเลาะห์เล่นเบส</span></strong> โดยที่พระเจ้าศาสนาอื่นๆเป็นคอรัสก็เป็นได้ แล้วเชื่อเถอะว่า พวกท่านทั้งหมดนั้น จะบรรเลงดนตรีที่เพราะยิ่งกว่าสรรพเสียงใดๆออกมา .... โดยที่รอพวกเรา มวลมนุษย์ผลัดกันขึ้นไปเป็นนักร้องนำ เพื่อขับร้องถ่ายทอดเนื้อหา ในสิ่งที่พวกท่านทรงสอน แก่เพื่อนมนุษย์คนอื่นๆต่อไป</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;color:#33ff33;"><strong>...... เชื่อเถอะว่า มันต้องเป็นบทเพลงที่เพราะที่สุด ......<img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5246185537527616786" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDmTPtTEKGrvtOeZN3h1Jt7AgOTHCVZOfY4_p1HAMGQRJE7c4JGRz7jwWqRjrYVLX7yx-iMgldOYWQAQVYQE9oik1r_lSUmgzZIq9G6s7l36a1ulpfePt0BI-SoPgl61CSUt1QGMsBArI/s320/3.JPG" border="0" /></strong></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-47840405336042215172008-09-12T17:35:00.003+07:002008-09-12T18:53:25.931+07:00หมูหล่อ<span style="font-size:130%;">วันนี้นับว่าโชคดี จากกำหนดการเดิมต้องออกทำงานนอกสถานที่ 3 วันติด ตั้งแต่เมื่อวาน แถมวันนี้เช้ามืดตี 3 ต้องไปเพชรบุรี ทั้งที่สภาพกายใจยังไม่พร้อม... เหมือนฟ้ามาโปรด กลายเป็นทำงานเมื่อวานถึงดึกๆ วันเดียว ส่วนการไปเพชรบุรีเลื่อนหนีฝนออกไป 2 สัปดาห์....<br /><br />จริงๆแล้วงานก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้าพเจ้าเลย มันเป็นงานที่เข้าตกลงเสร็จสิ้นกันไปหมดแล้วจากทีมงานฝ่ายอื่นๆ และก็มีคนไปดูแลงานนี้อยู่แล้ว แต่ก็ข้าพเจ้าก็ยังต้องเสนอหน้าไปให้ซ้ำซ้อนโดยไม่มีอำนาจหน้าที่อะไรเสียหน่อย ไปเป็นตัวเกะกะเสียหน่อย ไปเป็นส่วนเกินเสียหน่อย <span style="color:#ff0000;">ไปง่วงไปเมื่อยไปรถติดไปผลาญพลังงานและเวลาโลกเสียหน่อย..........</span><br /><br />แต่อย่างน้อยก็ได้เรียนรู้การทำงาน เนื่องด้วยลูกค้ารายนี้เป็นชาวญี่ปุ่น เห็นได้ชัดกับการตรงต่อเวลาของเขา มาก่อนเวลาเสียด้วยซ้ำ ส่วนทีมงานไทย คนหนึ่งสาย 1 ชั่วโมง อีกคนสาย 2 ชั่วโมง และอีกคน สาย 3 ชั่วโมง ตามลำดับ.... แม้เช้านั้นจะรถติดมากมายมโหฬารจริงๆ เนื่องด้วยฝนที่ตกตลอดคืน น้ำท่วมและอุบัติเหตุหลายแห่ง ทีมงานหลายๆคนก็สาย.... แต่ก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไรเพราะคำถามที่ยากจะหาคำตอบว่า <strong><span style="color:#33ff33;">"แล้วทำไมญี่ปุ่นไม่สาย?".... หรือจะว่าญี่ปุ่นเหาะได้ก็คงไม่ใช่ -_-"</span></strong><br /><br />หลังตัดผมและเปลี่ยนแว่นใหม่ มีคนทักว่าหล่อขึ้น พอๆกับทักว่าอ้วนขึ้น.....<br />..<br /><strong><span style="color:#ff99ff;">"เอ่อ..... ไม่เคยเห็น หมูที่หล่อที่สุดในโลกกันรึไงฟะ ไอ้พวกนี้นี่..." -_-"</span></strong></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-24056433741682532482008-09-10T19:16:00.003+07:002008-09-10T19:39:16.259+07:00ฮวงจุ้ย...อูย....เครียด<span style="font-size:130%;">... อาจเพราะอานิสงค์กรรมชั่วที่ข้าพเจ้าได้กระทำ สุขภาพจิตยังคงตกต่ำย่ำแย่ ผลพวงจากคำทำนายแม่หมอพลังจิตที่ให้ไว้เมื่อ 3 วันก่อน ข้าพเจ้าคิดมากเสียจน อ้วก ในบางเวลา (จริงๆเป็นอาการที่มีแนวโน้มอยู่ก่อนแล้ว จากความเครียดจิตตกอื่นๆ)...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">เมื่อวานไม่ได้เข้าออฟฟิศ ไปเอาเปลี่ยนเลนส์แว่นที่ Central ก็เลยถือโอกาสเข้าร้านหนังสือเสียหน่อย เป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าใช้เวลาในมุม "โหราศาสตร์"มากกว่ามุมอื่นๆ ลองค้นคว้าหาอ่านทั้ง<span style="color:#33ff33;"> <strong>ฮวงจุ้ย เลข 7 ตัว ไพ่ ยิปซี ลัคนา ราศี สุริยจักรวาล</strong></span> และอะไรต่างๆ ยิ่งอ่านก็ยิ่งมึน ยิ่งมึนก็ยิ่งอยากอ้วกซ้ำ.. โดยเฉพาะไอ้การคำนวณผ่านวันเวลาเกิดนี่ คนละสูตร ก็ได้ผลลัพธ์ที่ต่างกันอีก ทั้งที่ไอ้คนเกิดมันก็คนเดิม เวลาเดิมคือข้าพเจ้า... </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ลองหันไปหาเรื่อง"ฮวงจุ้ย"ดูบ้าง <span style="color:#ff0000;"><strong>โอตะละแม่กุสุมา ห้องนอนข้าพเจ้าผิดหลักโดยแท้</strong></span> ต้องย้ายทั้งเตียง ทั้งกระจก ทั้งตู้เก็บของ ตู้เสื้อผ้า แถมต้องปิดหน้าต่างในบางด้านอีก .... ยิ่งอ่านก็ยิ่งคิด ทำไมกูต้องลำบากลำบนขนาดนี้วะ?... เตียงไม้โบราณเฮฟวี่คิงไซส์ ขนาดต้องใช้นักมวยปล้ำอาชีพ 3 คนในการย้ายแบบนี้ข้าพเจ้าจะให้ใครช่วย แถมกฏบางข้อก็ไม่รู้จะแก้ยังไง ย้ายเตียงหลบประตู ก็ไปตรงใต้แอร์ จะย้ายหลบใต้แอร์ก็หัวดันชนหน้าต่าง จะย้ายหนีหน้าต่างก็ดันหันเข้าส้วม........................... ในบางอารมณ์วาบความคิดส่งเสียง<strong><span style="color:#33ff33;"> </span><span style="color:#33ffff;">"ตกลงถ้ากูนอนเสื่อชีวิตคงดีขึ้นใช่ไหมเนี่ย?"</span></strong><span style="color:#33ffff;"> </span></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">หลังมึนๆกับเทพธิดาพยากรณืหลายศาสตร์สักพัก ก็แวะเข้ามุมธรรมมะ... พบว่าสงบกว่ากันมาก ยิ่งอ่านก็ยิ่งได้สติว่า เออหนอ จะแก้เคล็ดพิธีกรรมทั้งหลายทั้งปวงนอกตัวเราไปทำไม จะลำบากทุบบ้าน ทรงเจ้า บำเพ็ญอะไรแปลกๆไปทำไม <span style="color:#ff99ff;"><strong>แก้ที่ตัวเราเองไม่ดีกว่าหรือ</strong></span>.... ละชั่ว เจริญสติ สมาธิ สร้างกรรมดี บารมีผ่องแผ้ว ให้มันดี ก็น่าจะพอเปล่งรังสีออร่าแผ่ออกมากัน ไอ้พลังชี่ พลังจักรวาล พลังมารทั้งหลายได้ โดยไม่ต้องไปยุ่งยากอะไร.....</span><br /><span style="font-size:130%;">...</span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#33ff33;"><strong>ให้มันรู้ไปสิวะ ว่า ถ้าทำหมั่นเจริญสติ ทำเรื่องดีๆ แล้วชีวิตมันยังจะบรรลัยจักร</strong></span> จนต้องไปเปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนวันเกิด ทุบบ้าน ย้ายห้องเตียง ตู้ ห้องนอนใหม่</span><br /><span style="font-size:130%;">....</span><br /><span style="font-size:130%;">เว้นว่าข้าพเจ้าจะมีเพื่อนสนิทเป็น นักมวยปล้ำอาชีพสัก 2- 3 คนนะ อันนั้นค่อยว่ากันอีกที แต่ถ้าไม่มี..<strong><span style="color:#ff0000;">กูปูเสื่อเอาก็ได้วะ </span></strong>-_-"</span><br /><span style="font-size:130%;"></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-7198560837380650602008-09-08T22:48:00.007+07:002008-09-15T17:02:47.776+07:00....โอมๆๆๆๆๆๆๆๆ....<span style="font-size:130%;color:#33ff33;"><strong>...ล่องนาวา ทำบุญ 9 วัด ด้วยแว่นใหม่.... ไม่เมาเรือ ไม่เมาแว่น แต่ เครียด!!...</strong></span><br /><br /><span style="font-size:130%;">ตื่นแต่ตี 5 นอนไม่หลับ ได้นอนจริงๆประมาณ ช.ม.กว่าๆ เป็นเรือใหญ่จุคนได้เกือบ 300 หรูหราโอ่อ่ากับสาธุชนหน้าตาหวังอิ่มบุญเต็มลำ... เขาว่าปัญหามา ปัญญามี แต่บางทีก็งงงงกับเจตนา ด้วยระบบการจัดการที่ไม่ดี ผู้ใจบุญทั้งหลายก็แย่งเก้าอี้แย่งโต๊ะนั่งในเรือกันตั้งแต่ก้าวแรก ฉันนั่งตัวนี้ ฉันไม่มีโต๊ะ ฉันจองตรงนี้ ฉันแขก VIP ฉันมาสายอาจารย์อู๊ด แต่ฉันก็สายอาจารย์ช้างน้อย เอ๊ะฉันก็ใช่ย่อยเป็นแขกอาจารย์ธนสุนทร... ไม่มีใครยอมใคร แย่งกันประชดประชันเหน็บแนม...<span style="color:#ff99ff;">ข้าพเจ้าฟังไปยิ้มไป เริ่มหูตาลายมองเห็นก้อนบุญลอยหนีลงเรือไปโน่นแล้ว...</span></span><br /><br /><span style="font-size:130%;">ไม่ต้องแปลกใจที่ทั้งเรือเต็มไปด้วย เหล่าครูบาอาจารย์ทั้งหลาย เพราะ Tripนี้ จัดโดยสมาคมโหราศาสตร์ไทย มองไปทางไหนก็มีแต่กองทัพพ่อหมอแม่หมอ แถมทุกแขนง ทั้งดูเลข 7 ตัว วันเดือนปีเกิด พลังจิต ไพ่ยิปซี ไพ่โฮทจั๊ต เลขบัตรประชาชน และอีกมากมายมหึมามหาศาล... ตัวข้าพเจ้าก็มีโอกาสได้ดูหมอพลังจิตกับเขาด้วย ก่อนดูมีเรื่องไม่สบายใจอยู่แล้ว หลังดูยิ่งไม่สบายใจ 10 เท่าทวีคูณ ไอ้หยา ถ้าลื้อไม่ซี้ซั้วต่าแบบนี้อั๊วก็ซี้เลี้ยวหวา...ทายมาหนักหนาสาหัสทำเอาใจหดเหลือเท่าตดมดดำ -_-" เก็บมาคิดมากจนเกือบอ้วก..แบบนี้ไม่เรียกเมาเรือ แต่เป็นเมาหมอ.. ได้แต่ปลอบใจตัวเองด้วยคำท่านพุทธทาสที่ว่า <span style="color:#ff0000;">ให้อยู่กับปัจจุบันอย่าไปฟุ้งซ่านอดีต อนาคต..</span> -_-"</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">ตลอดการเดินทางไม่รู้สึกอิ่มบุญเท่าไหร่นัก อาจเพราะบรรยากาศเร่งๆคล้าย<span style="color:#33ffff;">คณะไกด์ทัวเกาหลีมากกว่า</span> ลงเหยียบวัดไม่ทันจุดธูป ก็ได้เวลากลับขึ้นเรือแล้ว ข้าพเจ้าฉงนเหลือเกินหว่า การจำใจกราบไหว้ปะหลกๆสปีดอัพ แบบไม่ทันได้สวดมนต์จบบทแบบนี้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านจะฟังทันไหมหนอ....</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">Hi-Light สุดยอดของขบวนคือ ท่านครูบา ที่มาจากแม่ฮ่องสอน เพิ่งลงจากเขาออกจากถ้ำบำเพ็ญตบะมาหมาดๆ นับเป็นบุญญาวาสนาทองนักหนาที่ท่านจะมาทำพิธีเสกให้ น้อยคนที่จะได้แบบนี้ ขั้นตอนก็คือให้สวดอะไรสักอย่าง 9 จบ แล้วเข้าไปหาท่านจะเอาบาตรทูนไว้บนหัวเราแล้ว ท่องคาถาโอมๆ เสกๆ โน่นนี่ๆๆ ส่งพลังผ่านวูบๆมาเข้าร่างกายเราให้เจริญก้าวหน้า... ถึงคิวข้าพเจ้าและเพื่อนคลานเข้าไปคุกเข่าพนมมือ ท่าถามว่าข้าพเจ้าทำงานอะไร ก็บอกไปว่าด้านบันเทิง ท่านก็ทักว่าข้าพเจ้าช่างเหมือน พี่ฟอร์ดสบชัยยิ่งนัก แล้วก็ร่าย โอม$&*&ๆๆๆ อะไรสักอย่าง แล้วก็บอกว่า <span style="color:#ff0000;"><strong>เทพบันเทิงๆๆจงมา</strong></span> ........ ฟังดูแหม่งๆ แต่ก็ยังไม่เท่าไร จะขำก็ไม่กล้า แต่ว่าปวดขาโคตรๆแทบตะคริวกิน คิวต่อไปสิเด็ด...</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">เพื่อนรักข้าพเจ้าทำงานด้านดนตรี บอกไปว่าเป็นนักดนตรี เล่นกีต้าร์ ครูบาท่านก็ร่าย โอมๆๆๆๆ $%&$...คาถาของท่านแล้วแทรก <strong><span style="color:#33ff33;">โอม เทพกีต้าร์ เทพเจ้ากีต้าร์จงมาๆ ดีดไปเสียงดังกังวานไกล ดีดไปใครได้ยินให้หลงใหลๆๆๆ...โอมๆๆ......นะโมพุทธทายะ....</span></strong></span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><strong>ไม่ได้ไม่เชื่อ ไม่ได้ลบหลู่ใดๆ ...... แต่วินาทีที่ข้าพเจ้ากลั้นหัวเราะสุดชีวิตนั้น ...เอ่อ...... ข้าพเจ้ากำลังนึกถึงหน้า..... </strong></span><br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#33ffff;">JIMI HENDRIX !!! </span></strong></span><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhRsRV8xiKDpB0gMGgRIGM1h1j3J3FuNV0E1V-tzgxp7tB0YyUydzIYznousy14zQkXKp_VKeEgnvWGOjiNGeHcacp1thpvh9u1HVIxu1Vk_pa0g2zQYzR6pUUB-dLQKC7gIPwryFjDU4/s1600-h/Jimi_Hendrix.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243684406680514802" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhRsRV8xiKDpB0gMGgRIGM1h1j3J3FuNV0E1V-tzgxp7tB0YyUydzIYznousy14zQkXKp_VKeEgnvWGOjiNGeHcacp1thpvh9u1HVIxu1Vk_pa0g2zQYzR6pUUB-dLQKC7gIPwryFjDU4/s320/Jimi_Hendrix.jpg" border="0" /></a>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-46151529889225003052008-09-06T18:52:00.003+07:002008-09-08T01:23:00.619+07:00แก๊งค์วัยรุ่น...<span style="font-size:130%;color:#ff0000;"><strong>... มึน งง ง่วง เวียนหัว จะอ้วก....</strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">หลังจาก เมื่อวานซืนตัดผมสั้นจู๋จี๋.. จากยาวเป็นสั้น วันนี้ก็ได้ฤกษ์ ตัดแว่นใหม่... วัยรุ่นสุดขีดคั่น แต่ด้วยเลนส์ที่สายตาสั้นเพิ่มทำให้ขณะนั่งพิมพ์อยู่นี่ ยังมึนงงมาก มองอะไรกะระยะไม่ค่อยถูก เอื้อมมือไปหยิบของเหมือนว่าจะถึงแต่ก็ยังไม่ถึง กว่าจะขับรถกลับบ้านได้เล่นเอาวิงเวียนนัก...หวังว่าอาการจะดีขึ้น เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าล่องเรือ ถ้าเมาเรือ + เมาแว่น คงดูไม่จืด...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ช่วงนี้ใช้เงินมากมายในการเปลี่ยนแปลง... ตัดผมสั้น หาทรงไม่ได้ ก็ต้องซื้อ Wax มายี่กบาลให้ยุ่ง พุ่งๆ ชี้ๆ เข้าไว้เหมือนไฟไหม้ป่าสงวน คนที่ทำงานเห็นถึงกับตกใจ ไหนจะตัดแว่นใหม่อีก รองเท้าใหม่ รวมๆ โมดิฟายตัวเองไปเกือบหมื่นได้... เพื่อกลายร่างเป็น <strong><span style="color:#33ff33;">"แก๊งค์วัยรุ่น"</span></strong>ทำงานวงการบันเทิงทั้งที ก็อัพเดทแฟชั่นติงต๊องกับเขาดูซะหน่อยแล้วกัน อย่างน้อยก็ถือว่าเรียนรู้....อะไรไม่เคยลองก็ทำดู....</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">หลังจากเพื่อนเสียชีวิตไปหมาดๆ ก็ได้เข้าใจว่าชีวิตนั้นสั้นนัก เพราะฉะนั้น ก่อนจะแก่ ก่อนจะตาย ลองทำตัวเป็น <span style="color:#ff99ff;"><strong>"แก๊งค์วัยรุ่น"</strong></span> ดูเสียหน่อย ก็น่าจะสนุกดี.. เหอๆๆๆๆๆ </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ถ้าไม่อ้วกแตกพรุ่งนี้ก่อนน่ะนะ...<strong><span style="color:#33ffff;">แว่นอะไรวะ ทำหล่อเวียนหัวซะได้....</span></strong> -_-"</span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-19190291949594018132008-09-03T17:05:00.005+07:002008-09-03T19:34:59.047+07:00....................................<span style="font-size:130%;">... เมื่อคืนก่อนมีคนตาย... มีคนบาดเจ็บ .....คนไทยฆ่ากันเอง... ช่างสิ...ข้าพเจ้าไม่ได้เสียใจเลย... </span><br /><span style="font-size:130%;">เพราะข้าพเจ้าเศร้ามาก่อนหน้านั้นแล้ว... มีคนตายก่อนหน้านั้นแล้ว... ข้าพเจ้าร้องไห้ไปแล้ว... ข้าพเจ้าคิดถึงเธอไปแล้ว...ข้าพเจ้าจึงไม่อยากคิดถึง คนไทยโง่ๆที่ฆ่ากันเองอีก...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">.. 23.25 น. ของคืนวันจันทร์ พี่ที่ทำงานโทรมาบอกว่า เพื่อนที่ป่วยอยู่ได้จากไปอย่างสงบ....</span><br /><span style="font-size:130%;color:#33ffff;">อายุ 28 น้อยเกินไปนักสำหรับการจากไปของคนดีๆ... และมากเกินไปเหลือเกินกับการยังมีชีวิตอยู่ของนักการเมืองชั่วๆ..</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">ข้าพเจ้าแทบไม่มีความรู้สึกใดๆเมื่อทราบข่าว ข้าพเจ้ายังหน้าหน้าจอคอมต่อไปเหมือนเคย... ไม่ตกใจ ไม่เศร้า ไม่เสียใจ ไม่งง ไม่มีคำถาม....ไม่มีอะไรทั้งนั้น</span><br /><br /><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">สมองเหมือนว่างเปล่า และหยุดพักชั่วครู่.. กว่าที่น้ำตาจะไหลออกมาก็ผ่านไปหลายชั่วโมง เมื่อข้าพเจ้าหยิบกีต้าร์ขึ้นมา ร้องเพลงพร้อมๆกับร้องไห้..</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="color:#33ff33;"><span style="font-size:130%;"><strong>"ฉันไม่มีเธอแล้ว...ฉันไม่มีเธอแล้ว...ฉันไม่มีเธอแล้ว...</strong></span></span><br /><span style="color:#33ff33;"><span style="font-size:130%;"><strong>และไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ไหน</strong></span> ...<br /><span style="font-size:130%;"><strong>ฉันไม่มีเธอแล้ว...ฉันไม่มีเธอแล้ว...ฉันไม่มีเธอแล้ว...</strong></span></span><br /><span style="color:#33ff33;"><span style="font-size:130%;"><strong>และเธออยู่ไกลแสนไกล</strong></span> ...<br /><span style="font-size:130%;"><strong>แต่แม้อย่างนั้น ฉันก็ยังอยากบอกเธอ ให้เธอมาฟังใกล้ๆ ...</strong></span><br /><span style="font-size:130%;"><strong></strong></span><br /><span style="font-size:130%;"><strong>ฉันยังมีเธอนะ...ฉันยังมีเธอนะ...ฉันยังมีเธอนะ...</strong></span></span><br /><span style="color:#33ff33;"><span style="font-size:130%;"><strong>ทุกวินาทีที่ฉันหายใจ </strong></span><br /><span style="font-size:130%;"><strong>เธอยังคงอยู่ตรงนี้... เพราะฉันนั้นรู้ดี ...</strong></span></span><br /><span style="color:#33ff33;"><span style="font-size:130%;"><strong>ไม่ว่าไกลเท่าไหร่ นานเท่าไหร่ </strong></span><br /><span style="font-size:130%;"><strong>แต่เรายังมีกันอยู่ใช่ไหม....."</strong></span><br /><span style="font-size:130%;"><strong>....</strong></span><br /><span style="font-size:130%;"><strong>....</strong></span><br /><span style="font-size:130%;"><strong>"คนดี"....</strong></span></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-31443001383004983872008-08-30T21:31:00.003+07:002008-08-30T21:42:01.196+07:00อ้วน .. นอนไม่หลับ<span style="font-size:130%;">...เมื่อคืนได้นอนยาวๆ 8 ช.ม.กว่าๆ <strong><span style="color:#33ff33;">ตื่นมาความง่วงจึงไม่มี..แต่ความโง่ยังคงเดิม..</span></strong></span><br /><span style="font-size:130%;">...วันนี้ไม่ได้ออกไปไหน ไม่ค่อยได้ขยับกาย นั่งอ้วนๆทำลายสายตาอยู่หน้าคอม แล้วก็บรรจุอาหารใส่กระเพาะ..</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">...เริ่มรู้สึกอึดอัด และหดหู่ เนื้อใต้นักแร้กับข้างลำตัว ชักจะเสียดสีกันมากเกินไปแล้ว...</span><br /><span style="font-size:130%;">...วันนี้อากาศร้อนมาก หน้าฝนที่ร้อนมากแบบนี้ รู้สึกไม่ค่อยดีเลย เพราะถ้าตกทีก็มักจะรุนแรง</span><br /><span style="font-size:130%;">...เข้าไปดูกระทู้ของสะสมในอดีต เป็นสมุดสะสมสติ๊กเกอร์ ส่งลิ้งให้เพื่อนดู ไปๆมาๆ ก็เลยสรุปว่า ชวนกันไปเที่ยวโรงเรียนเก่าสมัยประถมมัธยม.....นัดกัน 10 โมงเช้า .. อุแม่เจ้าจะตื่นทันไหมนี่ เฮ้อ......</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">แต่ปรับตัวไว้ก่อนก็ดี เพราะอีกไม่กี่วันมีธุระที่ต้องตื่นแต่ตี 5...</span><br /><span style="font-size:130%;">..</span><br /><span style="font-size:130%;">.....<strong><span style="color:#ff0000;">การไม่สามารถตื่นเช้า กับการนอนไม่หลับ อันไหนแก้ยากกว่ากัน</span></strong>.. ทรมานจริงเหวยไอ้แร้!...</span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-58575176556269849572008-08-29T15:52:00.003+07:002008-08-29T16:14:40.374+07:00อารยขัดขืน<span style="font-size:130%;">... ตื่นแต่เช้าเพราะมีนัดถ่ายคลิปงานน้องอดีตซูเป้อสตาร์... ง่วงๆโง่ๆมึนๆรีบมา แต่ก็ตามคาดกว่าจะได้ถ่ายก็เลทจากที่นัดเกือบ 2 ชั่วโมง... ข้าพเจ้าเข้าใจและเห็นใจ ในความเหน็ดเหนื่อย ภาระคิวงานรัดตัวของ ซูเป้อสตาร์ยิ่งนัก แต่ยังสงสัยว่า แล้วคนเบื้องหลังที่งานรัดตัวมากๆ เร่งๆจะมีสิทธิ์ ให้คนอื่นตรงต่อเวลาและโดนเรียกว่า<strong><span style="color:#33ff33;"> "ซูเป้อทีมงานบ้างได้ไหม?"</span></strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">เมื่อคืนปลุกปล้ำกับงานที่เอามาทำที่บ้าน จากที่คาดว่าจะใช้เวลา 2 ช.ม. เอาเข้าจริงก็ 4 ช.ม.ครึ่ง....แถมยังได้ปริมาณน้อยกว่ากำหนด ทั้งที่จริงๆแล้วไม่ใช่หน้าที่ข้าพเจ้าโดยตรง... ในวันที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่าถูกผู้บังคับบัญชาเอาเปรียบ ก็ไม่ได้เคืองอะไร เพราะข้าพเจ้าเองก็เอาเปรียบบริษัทอยู่ทุกวันด้วยการไปสาย....</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">วันนี้มีแต่ข่าวการเมือง การปะทะกันของพันธมิตร กับพันธแม้ว ไปที่ไหนก็ได้ยินแต่ <span style="color:#66ffff;">"อารยขัดขืน"</span> ข้าพเจ้าไม่ค่อยแน่ใจในความหมายของคำๆนี้นัก.. </span><br /><span style="font-size:130%;">การขัดขืนอย่างสงบ?..</span><br /><span style="font-size:130%;">การขัดขืนของผู้มีปัญญา?..</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">เอ....ถ้าอย่างนั้นก็ชักจะไม่แน่ใจว่า การฝืนง่วงทำงานอยู่ ทั้งที่เซลล์สมองกำลังหาวหวอดๆในตอนนี้ การที่ร่างกายขัดคืนคำสั่งของสมองอย่างสงบของคนไร้ปัญญาแบบข้าพเจ้านี้ พอจะเรียก ได้ว่า <strong><span style="color:#ff0000;">"อารยขัดขืนได้รึเปล่า?"..</span></strong>ที่สำคัญกว่านั้น นายจ้างจะส่งหน่วยปราบปรามมาสลายม๊อบความง่วงในกะโหลกหนาๆปัญญาทึบๆของข้าพเจ้าไหมเนี่ย?.... 555</span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-49334545895941277192008-08-27T22:10:00.005+07:002008-08-27T23:45:07.301+07:00เพื่อนสนิทตั้ง 2 คน<span style="font-size:130%;color:#ff99ff;"><strong></strong></span><br /><span style="font-size:130%;color:#ff99ff;"><strong>เมื่องานด่วนเข้ามา...ก็พาอารมณ์ด่วนไปด้วย...</strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ช่วงหลายวันนี้ข้าพเจ้าต้องทำงานด้วยความเร่งด่วนโดยที่ต้องเสียสละ ใช้ทรัยยาการทั้งเงินและแรงกาย สมอง ส่วนตัว ทำเพื่อบริษัท และด้วยความเร่งรีบนี่เอง ก็ทำให้ข้าพเจ้ามองข้ามอะไรไปเหมือนกัน .. ข้าพเจ้าไม่สันทัดในโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ต้องใช้นัก จึงฝากความหวังกับเพื่อนสนิทที่เชี่ยวชาญ แต่ในแรกเริ่มกลับไม่ได้ความช่วยเหลือเท่าที่คาดหวัง ก็เลยพาลอารมณ์เสีย ใส่เพื่อนสนิทอีกคนไปด้วย <strong><span style="color:#ff0000;">ทั้งที่ชีวิตนี้ข้าพเจ้ามีเพื่อนสนิทเพียง 2 คน..</span></strong></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">กว่าจะได้สติก็พักใหญ่ ข้าพเจ้ามาคิดดูดีๆ <strong><span style="color:#33ffff;">"บางครั้งความสนิท ก็ทำให้เรามองข้ามความเกรงใจ"</span></strong> ไปโดยไม่ตั้งใจ ธรรมชาติของมนุษย์ขี้เหม็นนั้น ยิ่งซี้ปึ้กกัน ความคาดหวังก็ยิ่งมาก ความกวนตีนก็ยิ่งมาก ความเออออห่อหมกอะไรก็ได้ก็ยิ่งมาก ความกูรู้ว่ามึงไม่โกรธไม่เป็นไรหรอกก็ยิ่งมาก...แต่........ความเคารพเกรงใจกลับลดลง ไม่ใช่แค่กับเพื่อนสนิท แต่บางครั้งก็ลามปามไปถึง รุ่นพี่ รุ่นน้องที่สนิทด้วย...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">นอกจากนี้ข้าพเจ้ายังอารมณ์เสียบ่อยๆเหมือนชายประจำเดือนมาไม่ปกติ เวลาเห็นเพื่อนสนิททำตัวดู งี่เง่าออกนอกลู่นอกทาง และมักจะด่ามันอยู่เนืองๆ เยี่ยงชายแก่ปากหมาน่ารำคาญยิ่งนัก หลงลืมไปเสียสนิทใจว่า ข้าพเจ้าหาใช่บิดามารดรมันไม่ อย่างมากก็คงควรเพียงตักเตือนและออกความเห็นตามสมควร</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">คิดๆถึงสิ่งที่ผ่านมาแล้ว ข้าพเจ้าเศร้าเสียใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ยังนับว่าโชคดีที่ไม่ใจเสียไปสักนิด</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">เพราะอย่างน้อย ข้าพเจ้ายังรู้ว่า <strong><span style="color:#33ff33;">"ข้าพเจ้ายังคงมีเพื่อนสนิทอยู่ตั้ง 2 คน"</span></strong></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-5014725771901364872008-08-26T19:27:00.006+07:002008-08-26T19:50:40.400+07:00ขุมพลังของ "มิสเตอร์จงจอหอ"<span style="font-size:130%;">..แล้วงานด่วนๆ ก็เข้ามาจริงๆ สั่งปุ๊บเอาปั๊บ แถมเป็นงานสำคัญร่วมมือกันระหว่างประเทศเสียด้วย.... พวกมืออาชีพอุกรณ์ครบๆก็ไม่มีคิว สุดท้ายข้าพเจ้าก็ต้องตะเกียกตะกายทำเอง...ก็คอนมาดูกันว่าคุณภาพจะพอถูไถประทับใจท่านต่างๆหรือไม่.... <span style="color:#ff99ff;">ตังค์ไม่ให้ เวลาไม่มี แต่จะเอางานดีนะจ๊ะ....ชิชะมะระจิ้มขี้</span></span><br /><br /><span style="font-size:130%;">เมื่อคืนดูพี่สมจิตรจอมจุ๊บๆออกรายการ พูดถึงความลำบอกท้อแท้ จากการแพ้ตกรอบคราวที่แล้ว เกือบจะทำให้ถอดใจเลิกชกมวย แต่ก็อดทนฝ่าฟันสู้จน 4 ปีผ่านไป มิสเตอร์จงจอหอแกก็ ทำสำเร็จจนได้ คว้าความฝันของแก และสร้างรอยยิ้มให้คนทั้งประเทศ...</span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#33ff33;">"มิสเตอร์จงจอหอ"</span></strong> แกพูดได้ประทับใจมาก หลังจากที่แกเกือบเป็นลม เพราะเหนื่อยอ่อนกับการแห่รอบเมืองโชว์ตัวต่างๆ นาทีนี้คนดังใครๆก็อยากต้นรับ ขอมีเอี่ยวให้กน้าตาใหญ่ขึ้นสักนิดก็ยังดี พี่สมจิตรแกเหนื่อยล้าข้าวปลาไม่ได้กิน แต่แกก็ยังคงมีรอยยิ้มยินดีกับทุกคนที่เข้ามาคุย ที่ขอจับมือ ขอถ่ายรูป นักข่าวถามว่าแกไม่เหนื่อยหรือ แกว่า "ผมมีวันนี้ได้เพราะทุกคนครับ ที่ทำให้ผมอดทนฝ่าฟันทุกอย่างมาได้ ไม่มีอะไรที่หนักกว่าซ้อมมวยแล้วครับ เรื่องเหนื่อยล้าแค่นี้เรื่องเล็ก"</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">นอกจากของคุณคนไทยแล้ว <span style="color:#ff0000;">ที่สำคัญต้องขอบคุณครอบครัวด้วย ที่ไม่เคยทอดทิ้งแก คอยสนับสนุนให้แกสู้มาตลอด...</span></span><br /><br /><span style="font-size:130%;">พี่สมจิตรเป็นตัวอย่างที่ดี ของนักกีฬาอายุมาก ที่มีความรับผิดชอบ และวินัย เสียสละ วันๆเอาแต่ซ้อมๆๆๆๆ ไม่ดื่ม ไม่เที่ยว ไม่เหลวไหล มีโอกาสเจอลูกเมียแค่อาทิตย์ละครั้งสั้นๆในวันอาทิตย์ ส่วนถ้าช่วงเก็บตัว ก็ 4-5 เดือนที่ไม่ได้เจอกันเลย อย่างมากก็โทรคุยครั้งละ 5-10 นาทีเท่านั้น</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">การคิดถึงคนรักและครอบครัวมันทรมานมากขนาดไหนข้าพเจ้าว่าทุกคนคงเข้าใจดี แต่ที่สุดแล้วพี่สมจิตรแกก็ผ่านมาได้ เพราะแกคิดว่า ถึงแม้จะไม่ได้เจอกัน จะทรมานใจก็ไม่เป็นไร... แกรู้ดีว่า ครอบครัวนั้นยังคง มอบสิ่งๆหนึ่งให้แกอยู่เสมอ ไม่ว่าไกลห่างกันหรือลำบากแค่ไหน และสิ่งนั้นแหละที่สำคัญที่สุดสำหรับมนุษย์ทุกคน.....ในการก้าวข้ามความลำบาก..</span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#33ffff;">คำสั้นๆที่เรียกว่า "กำลังใจ"</span></strong> ^_^</span><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNj7awPk_IjgnQddV-ERIb9z6in_ZrShJ9XhTHW4sZRZHVRu_YiHn9WdV_uHCy7Sqss5nW4R7PHW7Q0ETMwWZfD251RE-HsUsfm8MzA0nJ2_U9EW-n-0serV_MypqNVrLKlrkkULvQ5ac/s1600-h/sss.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5238807350070284002" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNj7awPk_IjgnQddV-ERIb9z6in_ZrShJ9XhTHW4sZRZHVRu_YiHn9WdV_uHCy7Sqss5nW4R7PHW7Q0ETMwWZfD251RE-HsUsfm8MzA0nJ2_U9EW-n-0serV_MypqNVrLKlrkkULvQ5ac/s320/sss.JPG" border="0" /></a>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-91857272422325765902008-08-25T17:31:00.013+07:002008-08-29T13:31:41.350+07:00เสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน<span style="font-size:130%;">....กำลังเห่อหูฟังใหม่ ฟังทั้งวัน ฟังทุกวัน ฟังตั้งแต่เจ็บหูยันหายเจ็บ ข้อดีของหูฟังดีๆแพงๆคือ <span style="color:#ff0000;"><strong>ให้รายละเอียดเสียงที่เยี่ยมยอด</strong></span> อิ่มอกอิ่มใจนัก เสียงต่างๆที่ไม่เคยได้ยินก็เปล่งพลังออกมาอย่างชัดเจน แต่ข้อเสียคือมันละเอียดเกินไปจนบางเพลง<span style="color:#ff0000;"><strong>ได้ยินกระทั่งรอยสะดุดเล็กๆน้อยที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน</strong></span> อีกทั้งเพลงที่บันทึกเสียงมาไม่ดีก็ยิ่งสัมผัสได้ชัด และนั่นก็ทำให้การฟังเพลงของข้าพเจ้ามีความสุขน้อยลง .. -_-"</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">จริงๆแล้วความสุขมันอยู่ที่ใจ เด็กๆแค่วิทยุป๋องแป๋งสักเครื่องที่มีเสียงเพลงก็ดีใจแล้ว โตมาก็เปลี่ยนเป็น ซาวน์อะเบ๊าท์ - เป็นซีดี Walkman - เป็นเครื่องเล่น Mp3 - เป็น Ipod - จากหูฟังแถมฟรี ก็เป็นอันละหลายร้อย - จนเป็นอันละหลายพัน (หวังว่าคงไม่ไปแตะหลักหมื่นในอนาคต) ข้าพเจ้าสังเกตว่า เงินเป็นอาหารเลี้ยงกิเลสเป็นอย่างดี เมื่อก่อนไม่มีเงินก็พอใจกับเท่าที่มี ทีนี้พอมีเงินกิเลสก็โตขึ้น อยากได้ของดีกว่าเดิม ปัญหาใหญ่ของคนส่วนมากก็คือ พอวัฏจักรเวียนกลับไปไม่มีเงินอีกรอบ กิเลสตัวดีอ้วนพีมันดันไม่ยุบตัวลงตามไปน่ะสิ มันติดนิสัยอยากจะได้จะกินแยะๆแพงๆดีๆอยู่... ก็ต้องใช้สติดัดสันดานกันไปล่ะ</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">วันนี้ฟังเรื่องของพระท่านหนึ่ง เป็นระดับเจ้าอาวาส มีคนนิมนต์ไปเทศน์ ไปงานต่างๆบ่อย ท่านมีลักษณะเด่นๆก็คือ ทุกครั้งท่านจะไปตรงเวลาพอดีเป๊ะ นัก 9 โมง ก็ต้องถึงตอน 9 โมงตรง ไม่มีก่อนเวลาหรือเกินเวลา การเดินทางของท่านมักจะเผื่อเวลาก่อนเสมอ แล้วถ้าไปถึงเร็ว ก็จะแวะแถวๆนั้นก่อน รอให้ตรงตามเวลานัดเป๊ะเช๊ะ ค่อยเข้าไปในสถานที่นั้นๆ ท่านบอกว่าต้องทำแบบนี้เพราะ <strong><span style="color:#33ffff;">"ถ้าไปสายจะเสียมารยาทอีกทั้งทำให้เจ้าภาพกระวนกระวายใจ แต่ถ้าไปเร็วก็จะสร้างความอึดอัดใจอีก เพราะเจ้าภาพอาจจะยังเตรียมงานต่างๆไม่พร้อมสมบูรณ์ เพราะฉะนั้น ไปตรงเวลานับว่าดีที่สุด"....</span></strong></span> <span style="font-size:130%;">สำหรับมนุษย์นักยืดเวลาเช่นข้าพเจ้าที่บูชาเทพเจ้าแห่งการไปสาย..ฟังแล้วก็รู้สึกละอายใจยิ่งนัก และแปลกใจยิ่งว่าทำไมเรื่องง่ายๆแค่นี้ข้าพเจ้าถึงคิดไม่ออก...........</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ขณะที่กำลังตั้งคำถามให้นิสัยชั่วของตนเองอยู่นั้น ก็เหมือนได้ยินเสียงพระแก่ๆเสียงหนึ่งกระซิบข้างหู ทั้งๆที่ท่านไม่มีตัวตนอยู่จริง เป็นเพียงตัวละครในนิยายธรรมมะที่ข้าพเจ้าฟังเป็นประจำ เสียงแก่ๆนั้นบอกว่า .... ข้าพเจ้าจะคิดอะไรดีๆออกอีกแยะ เคล็ดลับสั้นๆง่ายๆแค่ ...<span style="color:#33ff33;"><strong>"รู้จักเอาใจเขา....มาใส่ใจเรา"</strong></span></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">....ข้าพเจ้าแอบดีใจคนเดียวเงียบๆ มองพูฟังที่กำลังเห่อเหมือนเมียใหม่.... ถึงแม้มันออกจะราคาแพงไปสักหน่อย แต่ถ้าทำให้เราได้ยินเสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนแบบนี้ได้</span><br /><strong><span style="font-size:130%;color:#ff99ff;">...... มันก็ดูจะคุ้มค่าอยู่เหมือนกัน.. ^_^</span></strong>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-23512348887415861802008-08-24T21:37:00.006+07:002008-08-24T21:53:18.237+07:00ว่าจะ...........แต่ก็.....<span style="font-size:130%;">... ว่าจะนอนเร็ว ........... แต่ก็นอนเช้า<br />... ว่าจะตื่นก่อนเที่ยง .......... แต่ก็ตื่นบ่าย 3<br />... ว่าจะออกกำลังกาย ......... แต่ก็ไม่ขยับกาย<br />... ว่าจะกินน้อย ........ แต่ก็กินเยอะ<br />... ว่าจะเป็นเด็กดี ........แต่ก็อารมณ์เสียใส่เดอะแม่<br />... ว่าจะไปเยี่ยมยาย ........ แต่ก็ขี้เกียจไป<br />... ว่าจะเก็บกวาดห้อง ........ แต่ก็ทำห้องรก<br />... ว่าจะล้างรถ .......... แต่ก็ไม่ได้แตะรถสักขี้เล็บ<br />... ว่าจะเขียนนิยายเล่นต่อจากวันก่อนๆ ............ แต่ก็ไม่ได้เขียน<br />... ว่าจะลงโปรแกรมดนตรี ..............แต่ก็ไม่ได้ลง<br /><span style="color:#ff0000;">... ว่าจะคิดถึงใครสักคน.........<br /></span>.....<br />.......<br />..........<br />.............<br /><strong><span style="color:#33ff33;">... แต่กลับไม่มีใครสักคน...............ให้คิดถึง ...</span></strong></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-29473174428208087702008-08-23T22:41:00.003+07:002008-08-23T23:10:19.137+07:00ไปใช้เงินแล้วไปอิจฉา...ก่อนจะมาพัฒนาตนเอง<strong><span style="font-size:130%;color:#ff99ff;"></span></strong><br /><strong><span style="font-size:130%;color:#ff99ff;">..วันนี้เป็นวันเสาร์...และวันนี้เป็นวันเหงา....</span></strong><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ช่วงหลังๆนี่รู้สึกสายตาไม่ค่อยดี ขับรถกลางวันบางทีมัวๆไม่ชัด ซึ่งไม่รู้ว่าเพราะขี้ตา หรือกล้ามเนื้อตาโดนใช้งานหนักมานาน หรือไม่ก็ร่างกายเราอาจจะใกล้ปรับสภาพแล้ว... จากมนุษย์ทั่วไปสัตว์กลางวัน เราอาจจะกำลังวิวัฒนาการเป็นสัตว์กลางคืนก่อนเพื่อนๆก็เป็นได้.. เพราะกลางคืนไม่ง่วง มองอะไรชัดไม่พร่ามัว แต่พอกลางวัน ตาหนักจะหลับมองอะไรก็เบลอๆ สมองไม่ค่อยทำงาน คิดอะไรก็มักคิดออกตอนกลางคืน....บางทีเราควรไปสมัครงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวของท่านเค้าท์ แดร็กคูล่า .. <span style="color:#ff0000;">ค่อยๆตีซี้เรื่อยๆพอพูดภาษาค้างคาวเข้าใจแล้ว ค่อยย้ายไปสมัครงานกับ Batman</span></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ตอนบ่ายๆออกไปซื้อหูฟังที่ร้านเฮียมั่นและเอาหูฟังที่เสียไปซ่อม คนแยะมาก บริการดี ซ่อมแค่ 5 นาทีก็เสร็จแล้ว ไม่คิดสตางค์ แต่เราก็ซื้อหูใหม่อีกจนได้ <span style="color:#33ffff;">ได้ลองฟังแล้วมันก็โดนหัวใจ จึงต้องจ่ายหมดตัวจนหัวมึน...</span> รู้ว่ามันแพง แต่มนุษย์เสพย์ติดเสียงเพลงมากกว่าเสียงเพศตรงข้ามอย่างข้าพเจ้า ทำได้ดีทีสุดตอนนี้คือ พยายามใช้ให้คุ้มค่าและรักษาไม่ให้มันพังง่ายๆ อย่างที่แล้วมา ...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ก่อนกลับบ้านแวะบ้านเพื่อน แว้บๆไปเชียร์มวยและกินข้าวฟรี .. ที่สุดน้องมนัสหมัดตั๊กแตนก็แพ้ หนุ่มโดมินิกัน นาย เฟลิกซ์ ดำปี้ด จริงๆ แต่ก็ไม่ได้เสียใจเท่าไหร่ ดูแล้วเขาเก่งเหลือเกิน...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ด้อมๆมองๆเครื่องคอมของเพื่อน เจอเพลงที่มันทำกะน้องและเพื่อนของเพื่อนอีกหลายเพลง...ไม่เพราะเลย.... แต่อย่างน้อยมันก็ได้ทำ .. มีบางเพลงใส่เสียงร้อง เจ้าBB (1ใน มนุษย์พันธุ์ที่คิดว่าตอนนี้ไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่)........... ก็ว่าจะลองทำอะไรให้ดีกว่าเจ้า BB บ้าง อิจฉามันเล็กน้อย <strong><span style="color:#33ff33;">และวิธีดับมี 2 อย่าง คือ ถ้าไม่ปล่อยวาง ข้าพเจ้าก็ต้องพัฒนาตนเอง</span></strong></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6767999300908057768.post-10244182097617523912008-08-22T18:08:00.008+07:002008-08-22T18:59:19.890+07:00น้ำตาพี่เผือกโย่ง VS. ชัยชนะน้องดำปื้ด<span style="font-size:130%;">วันนี้หลับๆตื่นๆ แถมยังจำเวลาถ่ายทอดมวยโอลิมปิกผิด เลยยิ่งได้นอนน้อย ตื่นมารอเชียร์ พี่อำนาจและน้องมนัส ก่อนเวลาจริงพักใหญ่...โอลิมปิก คราวนี้ชาวไทยเก่งกาจเข้ารอบลึกๆได้หลายรายการ นักกีฬาหลายท่านจำแลงกายเป็นฮีโร่ได้ในชั่วไม่กี่นาที น่าปลื้มดีๆๆๆ ที่เชียร์วันนี้เป็นรอบรองของมวย 2 รุ่น ก็เป็นอันว่าเราชนะได้เข้าชิงทั้ง 2 รุ่น <span style="color:#33ffff;">ดีใจกับพี่สมจิตรจอมจุ๊บๆกับน้องมนัสหมัดตั๊กแตน</span> ที่อย่างน้อยก็ได้เหรียญเงิน และเงินก้อนตุนในกระเป๋าแล้ว..เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่ำๆก็จะได้รู้กันว่า เหรียญเงินจะพัฒนาเป็นเหรียญทอง และ เงินก้อนจะอัพเกรดเป็นซูเป้อร์เงินก้อนโตโต๊โต ได้รึเปล่า.. ^_^</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">ดู 2 มนุษย์มวยคู่แดนสยามแล้ว ก็เลยลากยาวดูคนที่จะเข้าชิงกับน้องนมัสอีกคู่ <span style="color:#ff99ff;"><strong>เป็นการเจอกันของนักมวยเผือกฝรั่งเศสกับน้องดำปื้ดโดมินิกัน</strong></span> ทางพี่เผือกได้เปรียบอยู่มาก เนื่องจากสูงยาวกว่าแยะ ช่วงชกก็กว้าง ดูแล้วเป็นการยากยิ่งที่น้องดำปื้ดจะต่อกร ซึ่งรูปเกมก็เป็นแบบนั้นจริงๆ พี่เผือกโย่งแกจ้วงหมัดเอาจ้วงเอาจนคะแนนทิ้งห่าง ยิ่งดูก็ยิ่งน่าห่วงน้องดำปื้ด ทางผู้บรรยายก็ให้ความรู้ว่า คนสูงกว่าได้เปรียบครับ เวลาต่อยหน้ากัน ชกลงจากข้างบน หมัดจะแรงกว่าเดิมเพราะแรงโน้มถ่วงโลกช่วยบวกพลัง ส่วนคนเตี้ยกว่าต้องต่อยเสยขึ้นสวนทางแรงโน้มถ่วงทำให้หมัดเบาลงและเหนื่อยกว่า.. <strong><span style="color:#33ff33;">แถมผู้บรรยายกูรูกูรู้มึงไม่รู้</span></strong> ยังเสริมอีกว่า แหมตัวเล็กกว่านี้เสียเปรียบครับต้องค่อยต่อยลำตัวก่อนครับอย่าไปต่อยหน้า ต้องต่อยลำตัวจนกว่าเขาอ่อนแรงแล้วทีนี้ค่อยต่อยหน้าเขาจะหลบไม่ออก...</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">แต่เดชะบุญ ที่ทางฝั่งโดมินิกันฟังภาษาไทยไม่ออกครับ แกเลยชกต่อยแต่หน้าตามสไตล์แกไม่สนใคร ชกแบบใจสู้มาก รู้ว่าเป็นรองก็ไม่ท้อ เดินสู้ตามสไตล์ที่โค้ชซ้อมมาไม่หวั่นไหวเสียงนกการเวกสยาม ครับ เดินเข้าหาอย่างเดียวจะโดนหมัดสวนมาเจ็บตัวแค่ไหนไม่กลัว รู้อย่างเดียวเข้าไปต่อยๆๆๆ หน้าตู้มๆ โดนมั่งไม่โดนมั่ง จากที่คะแนนตามอยู่ประมาณ 6 หมัดครับ แกค่อยๆไล่จ้วงๆจนเหลือไม่กี่วินาทีคะแนนมาเท่ากันเสมอพอดี <span style="color:#ff0000;"><strong>และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันเฟื่องก็เกิดขึ้น!...</strong> </span>อยู่ดีๆพี่เผือกโย่งทำผิดกติกาเลยโดนตัด 2 แต้ม สุดท้ายกลายเป็น น้องดำปื้ดก็ชนะผ่านเข้าไปชิงเหรียญทองกับพี่มนัสหมัดตั๊กแตนของเรา..</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">งานนี้พี่เผือกโย่งถึงกับตะโกนลั่นร้องให้โฮเสียใจมากครับ ดูไปก็น่าสงสาร แต่ก็ต้องชื่นชมน้องดำปิ๊ดโดมินิกัน ที่พยายามสู้จนพลิกชนะไปแบบฉิวเฉียด..เห็นแกต่อยแล้วนี่ถ้านัดหน้าไม่ได้เจอกับพี่มนัสผมเองก็คงเชียร์แกเหมือนกัน..</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;color:#33ffff;"><strong>ก็คนที่ตั้งใจทำอะไรจริงจัง โดยไม่ท้อแท้ต่อความลำบาก ความเจ็บปวด ความเป็นรอง.. ไม่หวั่นไหวต่อเสียงนกกา แค่เชื่อมั่นว่าเดินหน้าทำอย่างที่คิดไตร่ตรองมาแล้วให้ดีที่สุดน่ะ..... <span style="color:#33ff33;">มันน่าชื่นชมน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่ล่ะครับ ^_^</span></strong></span>แร้ไฟhttp://www.blogger.com/profile/14178079337039299439noreply@blogger.com1