ข้าพเจ้าคิดว่า เรื่องรูปลักษณ์ของคนกับอาชีพนั้นมีผลมากทีเดียว อย่างเช่นแม่ครัวที่ทำอาหาร เท่าที่เจอ แม่ครัวอ้วนๆมักทำอาหารอร่อยว่าแม่ครัวผอมๆ.. รวมถึงคนทานอาหาร เวลาเห็นอาหารที่ถูกทำโดยแม่ครัวอ้วน เรามักรู้สึกน่ากินมากกว่าเห็นคนผอมๆทำ บุคลิกลักษณะการขยับกายเยื้องย่างใส่ส่วนผสมต่างๆ ภาพการเคลื่อนตัวของไขมันตามแขนและพุงของเธอ มันช่างเร้าอารมณ์และน้ำย่อยได้ดีเหลือเกิน ..
นอกจากนั้นแล้ว ข้าพเจ้ายังสังเกตว่า คนที่ทำอาชีพอะไรก็มักจะหน้าตาคล้ายกับงานนั้นๆอีกด้วย .. ที่เห็นกันทั่วๆไป ก็เช่น คนเป็นโจรมักหน้าเหมือนโจร คนรวยๆมักหน้าออกเสี่ยๆ ลองดูดีๆข้าพเจ้าพบว่า คนขายลูกชิ้นทอดมักหัวกลมๆคล้ายลูกชิ้น...คนขายปลาหมึกย่างมักปากจู๋ๆเหมือนปลาหมึก...คนขายมะม่วงดองมักหน้ารีๆโค้งทรงมะม่วงดอง .. บางทีหลักการซึมซับสิ่งที่เราทำอาจจะเป็นจริง ก็ได้.. ตรรกกะง่ายๆ ที่ทำอะไรบ่อยๆก็จะถนัดแล้วค่อยๆซึมเข้าไปในยีนส์ของเราโดยไม่รู้ตัว นักกีฬาที่ฝึกซ้อมทุกวันจะเก่งในด้านนั้นๆฉันใด จะเป็นไปได้หรือไม่ว่า ขายลูกชิ้นทอดบ่อยๆแล้วหน้าจะค่อยๆกลมเหมือนลูกชิ้นฉันนั้น?..
แต่บางครั้งข้าพเจ้าก็คิดสงสารเหมือนกันในกรณีที่บางคนต้องทนอยู่กับสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบล่ะ หน้าตาเขาจะซึมซับสิ่งที่ทำได้ไหม เช่น... คนขายขนมนมเนยไขมันสูง ทั้งที่กำลังต้องการลดน้ำหนัก... คนเป็นยาม รปภ.ทั้งที่กำลังง่วงและอยากนอน ...คนฆ่าสัตว์ที่โรงงาน ที่กำลังคิดจะศึกษาธรรมมะ....ว่ากันว่าคนเราเวลาทำอะไรฝืนใจ มักทำไม่ได้ดี ..
หลังจากข้าพเจ้าดูข่าวความล่มจมของเศรษฐกิจประเทศแล้ว ข้าพเจ้าสงสัยอย่างที่สุดมากกว่าที่สงสัยในอาชีพใดๆ... "ทำไมไม่มี นักการเมือง ที่หน้าตาดูเป็นคนดีเสียสละสักคน".... หรือพวกเขากำลังฝืนใจทำงานที่ไม่อยากทำในสภากันอยู่หนอ?... งานเสียสละเพื่อประชาชน?
บทความ
1 ความคิดเห็น:
ไม่ใช่ว่าจะล้อเลียนหรืออะไรนะคะ
แต่อ่านแล้วนึกถึงคุณหมอพรทิพย์ ขึ้นมาเลย
แสดงความคิดเห็น